دوش آن جــانـان مــا افــتــان و خــیـزان یـک قــبــامـســت آمـد بــا یـکـی جــامـی پــر از صـرف صـفـاجـام می می ریخت ره ره زانک مست مست بـودخاک ره می…
دوش آن جــانـان مــا افــتــان و خــیـزان یـک قــبــا | مـســت آمـد بــا یـکـی جــامـی پــر از صـرف صـفـا |
جـام می می ریخت ره ره زانک مست مست بـود | خاک ره می گشت مست و پـیش او می کوفت پـا |
صد هزاران یوسف از حسنش چـو من حیران شده | نـالـه مـی کـردنـد کـی پــیـدای پــنـهـان تــا کــجــا |
جـان بـه پـیشش در سجود از خاک ره بـد بـیشتـر | عــقــل دیـوانـه شــده نــعــره زنــان کــه مــرحــبــا |
جـیب ها بـشـکافتـه آن خـویشـتـن داران ز عشـق | دل ســبــک مـانـنـد کــاه و روی هـا چــون کـهـربــا |
عــالــمــی کــرده خــرابــه از بــرای یــک کــرشــم | وز خــمـار چــشــم نـرگـس عــالـمـی دیـگــر هـبــا |
هوشـیاران سـر فکنده جـمله خـود از بـیم و تـرس | پــیـش او صـف هـا کـشـیـده بــی دعـا و بــی ثـنـا |
و آنــک مــســتــان خــمــار جــادوی اویــنــد نــیــز | چـون ثـنـا گـویـنـد کـز هـسـتـی فـتــادسـتـنـد جـدا |
من جـفـاگر بـی وفا جـسـتـم که هم جـامم شـود | پـــیــش جــام او بـــدیــدم مــســت افــتـــاده وفــا |
ترک و هندو مست و بدمستی همی کردند دوش | چــون دو خــصــم خــونـی مـلــحــد دل دوزخ ســزا |
گـه بــه پــای هـمـدگـر چـون مـجــرمـان مـعـتــرف | مـی فـتــادنـدی بــه زاری جــان سـپــار و تــن فـدا |
بــاز دسـت هـمـدگـر بــگـرفـتــه آن هـنـدو و تــرک | هـر دو در رو مـی فــتــادنـد پــیـش آن مـه روی مـا |
یـک قـدح پــر کـرد شـاه و داد ظـاهـر آن بــه تــرک | وز نـهـان بــا یـک قــدح مـی گــفــت هـنـدو را بــیـا |
تـرک را تـاجـی بـه سـر کـایـمـان لـقـب دادم تـو را | بــر رخ هـنــدو نــهــاده داغ کــایـن کــفــرســت،هـا |
آن یـکـی صـوفـی مـقـیـم صـومـعـه پــاکـی شــده | ویــن مــقــامــر در خــرابــاتــی نــهــاده رخــت هــا |
چـون پــدیـد آمـد ز دور آن فـتــنـه جــان هـای حـور | جام در کف سکر در سر روی چون شمس الضحی |
تــرس جــان در صـومـعـه افـتــاد زان تــرســاصـنـم | مــی کــش و زنــار بـــســتــه صــوفــیــان پــارســا |
وان مــقــیــمــان خـــرابـــاتـــی از آن دیــوانــه تـــر | می شـکـسـتـند خـم ها و می فـکـندند چـنگ و نا |
شور و شر و نفع و ضر و خـوف و امن و جـان و تـن | جـمـلـه را سـیـلـاب بــرده مـی کـشـانـد سـوی لـا |
نـیـم شــب چــون صـبــح شــد آواز دادنـد مؤذنـان | ایـهـا الــعــشــاق قــومـوا و اســتــعــدوا لـلــصــلــا |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج