کـــدام لــب کــه از او بـــوی جـــان نــمــی آیــدکـدام دل کـه در او آن نـشـان نـمـی آیـدمــثــال اشــتـــر هــر ذره ای چــه مــی خــایــداگـر نـوالـ…
| کـــدام لــب کــه از او بـــوی جـــان نــمــی آیــد | کـدام دل کـه در او آن نـشـان نـمـی آیـد |
| مــثــال اشــتـــر هــر ذره ای چــه مــی خــایــد | اگـر نـوالـه از آن شـهـره خـوان نـمـی آید |
| سـگـان طـمـع چـپ و راسـت از چـه مـی پـویند | چـو بـوی قـلـیه از آن دیـگـدان نـمـی آیـد |
| چـراسـت پــنـجـه شـیـران چـو بــرگ گـل لـرزان | اگـر ز غـیب بـه دل هـا سـنـان نـمـی آید |
| هـزار بــره و گــرگ از چــه روی هـم عــلــفــنــد | به جان چو هیبت و بـانگ شبان نمی آید |
| بــرون گـوش دو صـد نـعـره جـان هـمـی شـنـود | تـو هوش دار چـنین گـر چـنـان نـمـی آید |
| در ایــن جـــهــان کــهــن جـــان نــو چـــرا رویــد | چـو هر دمی مـددی زان جـهان نمی آید |
| به دست خویش تو در چشم می فشانی خاک | نـه آن کـه صـورت نـو نـو عـیان نـمـی آید |
| شــکـســتــه قـرن نـگـر صــد هـزار ذوالـقـرنـیـن | قرین بـسیست که صاحب قران نمی آید |
| دهـان و دســت بــه آب وفــا کــی مـی شــویـد | که دم دمش می جان در دهان نمی آید |
| دو سـه قـدم بـه سـوی بـاغ عـشـق کس ننهاد | که صـد سـلامش از آن بـاغبـان نمی آید |
| ورای عــشـــق هــزاران هــزار ایــوان هــســـت | ز عـزت و عـظــمـت در گـمـان نـمـی آیـد |
| بـــه هــر دمــی ز درونــت ســتـــاره ای تـــابـــد | کـه هین مگو کـاثـری ز آسـمان نمی آید |
| دهـان بــبــنـد و دهـان آفــریـن کـنـد شــرحــش | بـه صـورتـی کـه تـو را در زبـان نـمـی آید |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
