اگـر چــه مـی زنـد آتــش بــه عـالـم روی تــابــانـشگـلـو تـر مـی شـود از دیـدن سـیـب زنـخـدانـشعـتـاب و نـازو دشـنـامـش چـه خـواهـد بـود حـیرانـمسـتـ…
| اگـر چــه مـی زنـد آتــش بــه عـالـم روی تــابــانـش | گـلـو تـر مـی شـود از دیـدن سـیـب زنـخـدانـش |
| عـتـاب و نـازو دشـنـامـش چـه خـواهـد بـود حـیرانـم | سـتـمکاری که بـاشد چـین ابـرو مد احـسـانش |
| گل و شـبـنم بـه چـشـمش روی اشـک آلود می آید | نگاه هر که افـتـاده اسـت بـر رخـسـار خـندانش |
| چـه بـاشـد حـال ما سـرگشـتـگـان در حـلقـه زلفـی | که گوی آسمان سالم نجست از زخم چوگانش |
| ز حـیـرت آب چـون آیـیـنـه بـرجـا خـشـک مـی مـانـد | بـه هر گلشن که گردد جـلوه گر سرو خرامانش |
| نـســیـمـی را کـه راه افـتــد بــه زلـف مـشـکـبــار او | شــود نـاســور داغ لــالـه زار از گــرد جــولـانـش |
| من آن روزی که نخـلش بـارور می گشت می گفتـم | کـه خـونها در دل عـالـم کـنـد سـیب زنـخـدانش |
| بــه عــزم رفــتــن از گـلـزار چــون قــامـت بــرافــرازد | گل از بـی طـاقـتـی چـون خـار آویزد بـه دامانش |
| چه برخود راست چون فانوس می سازی لباسی را | که هر شـب شـمع دیگر سـر بـرآرد از گریبـانش |
| بــه آب زنـدگـانـی چــهـره شـویـد تــازه رخــســاری | که چون صائب نواسنجی بود دربـاغ و بـستانش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
