چــه مـی پــرسـی ز احـوال شـرار مـا و پــروازشکه در یک نقطه طی شد جلوه انجـام و آغازشازان چـون مهر تـابـان است حسنش از زوال ایمنکـه لـغـزد پــای خــط …
| چــه مـی پــرسـی ز احـوال شـرار مـا و پــروازش | که در یک نقطه طی شد جلوه انجـام و آغازش |
| ازان چـون مهر تـابـان است حسنش از زوال ایمن | کـه لـغـزد پــای خــط ازچــهـره آیـیـنـه پــردازش |
| بـه جـای سـبـزه گـر صـبـح قـیـامـت از زمـین روید | ز تـمـکـین زیرپـای خـود نبـیند حـسـن طـنـازش |
| چـو مژگان هر دو عالم رابـه هم افکند از شوخـی | همان ناخـن زند بـر یکدگر چـشم سخـنسازش |
| پـریشـان گر شود اجـزای مجـلس جـمع کن دل را | که مطرب می کند شیرازه بـاز از رشته سازش |
| یـکــی بــاشــد خــط آزادی و پــروانــه کــشــتــن | قفـس افـتـاده مرغـی راکه رفـت از یاد پـروازش |
| چــه گـل چـیـنـد کـنـار مـا زشـمـع نـازک انـدامـی | کـه از بــال و پـر پـروانـه بـاشـد زحـمـت گـازش |
| درین یک قـطـره خـون راز عـشـقـش رانگـه دارم؟ | که تـنگی می کند این نه صدف بـر گوهر رازش |
| مـگـر درخـواب بــیـنـد وصـل گـل، کـوتــاه پــروازی | که هم در آشیان خود بود چون چشم، پروازش |
| لبش راه سخن بسته است بر عاشق، ولی دارد | ز هر مژگان زبـانی در دهن چشم سخنسازش |
| چـه خـواهد شد سرانجـام دل مومین من صائب؟ | که خـارا سینه کبـک است پـیش چـنگل بـازش |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
