ما فتـنه بـر تـوایم و تـویی فتـنه بـر سـخـندانسته ای که هست ز طوطی هنر سخنمـا را هـمـی دهـد ز مـیـانـت کـمـر نـشـانمـا را هـمـی کـنـد ز دهـانـت خـبــر…
| ما فتـنه بـر تـوایم و تـویی فتـنه بـر سـخـن | دانسته ای که هست ز طوطی هنر سخن |
| مـا را هـمـی دهـد ز مـیـانـت کـمـر نـشـان | مـا را هـمـی کـنـد ز دهـانـت خـبــر سـخـن |
| در مـصـر خــوبــی تــو نـگـردد شــکـر فـراخ | تــا از دهـان تــنـگ تــو نــایـد بــدر ســخــن |
| جز وصف و ذکر تـو نکنم زآنکه خوشتـرست | وصـفـت ز هر حـکایت و ذکرت ز هر سـخـن |
| نـشــنـیـده ام کــه غــیـر تــو از نـوع آدمـی | کس را بـود ز پـسـتـه دهان وز شکر سخـن |
| گـر شـکـری از آن لـب شـیرین طـلـب کـنم | شـاید کـه رو تـرش نکـنی زین قـدر سـخـن |
| همچـون لب تـو رشـک نبـات و شـکر شـود | گـر بــر دهـان تــنـگ تــو یـابــد گـذر سـخـن |
| روی تـــرا بـــدیــدم و بـــســیــار گــوشــدم | بـلـبـل چـو دید گـل نکـند مـخـتـصـر سـخـن |
| ای دل حـدیـث وصـل زبــان بــرگـشـا بــگـو | تــا چــنـدت اوفـتــد گـره شــرم در ســخــن |
| چون بـوسه خواستـم ز دهان تو عقل گفت | سـنجـیده گـوی بـا لب او همچـو زر سـخـن |
| از بـهر بـوسـه یی چـه بـخـیلـی کـنی بـده | تــا بــا لــب تــوام بــنـمــانـد دگــر ســخــن |
| از لب شکر فشاندی و معلوم شد که هیچ | طــوطـی نـگـویـد از تــو دلـاویـزتــر ســخــن |
| ای سیف رو سـخـن شو ازیرا که هیچ چـیز | دسـتـی نیافـت بـر لب لعـلش مگـر سـخـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
