گرت از سـیم زبـانسـت و سـخـن زر گوییاز زر و سـیم بـه آنسـت که کـمتـر گوییشـعـر در دولـت ایـن سـیـم پـرسـتـان گـداکـمـتـر از خـاک بــود گـر ز پـی زر گـ…
| گرت از سـیم زبـانسـت و سـخـن زر گویی | از زر و سـیم بـه آنسـت که کـمتـر گویی |
| شـعـر در دولـت ایـن سـیـم پـرسـتـان گـدا | کـمـتـر از خـاک بــود گـر ز پـی زر گـویـی |
| شعر بـا همت عارف که چو چرخست بلند | پـسـت بـاشد اگر (از) عرش فروتـر گویی |
| گر تـرا در چـمن روح گل عـشـق شـکـفـت | قـول بـا بـلبـل خـوش نغـمه بـرابـر گـویی |
| جـهد کن تـا ز سحاب غم جـانان چو صدف | قـطـره یی در دهنت افـتـد و گـوهر گویی |
| در غـزل دلـبــر یـوسـف رخ عـیـسـی دم را | سـزد ار همـچـو ملـک روح مـصـور گـویی |
| دل خود سرد کن از غیر و ز شور عشقش | نفـسـی گـرم بـزن تـا سـخـنی تـر گویی |
| از پــی جــلـوه طـاوس جــمـالـش خــود را | طـوق زرین کنی ار سـجـع کـبـوتـر گویی |
| بـلـبـل نـاطـقـه را شـور چـو در طـبـع افـتـد | از پـی گل رخ خـود شعر چـو شکر گویی |
| مــلــک از چــرخ فــرود آیـد و در رقــص آیـد | گر تو زین پـرده چو مطرب غزلی بـرگویی |
| خـلق را شـعـر تـو از دوسـت مذکـر بـاشـد | همچو واعظ سخن ار بـر سر منبـر گویی |
| در شـب گـور تــو چـون روز چـراغـی گـردد | هر سـخـن کـز پـی آن شـمع منور گویی |
| چـون کف دوست کند دست سؤالت را پـر | همچو خواهنده نان هرچه برین در گویی |
| گر چـه هر چـیز که تـکرار کنی خوش نبـود | خوش بـود گر سخـن دوست مکرر گویی |
| سیف فرغانی دم در کش و او را مسـتـای | مشـک را مدح بـناشـد کـه معـطـر گویی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
