شقایق سرحدی – “بچه هایم…”

قوی آرامش ، برای لحظه ای پَر می کشد
هر زمان که ، فکر درد “ایلیا”یم می کنم

شکل مهتاب است و دستانش اگرچه کوچکند
صحبت مردانه اش را ، رهنمایم می کنم

ساز دل را کوک کردم شب به شب با “ارشیا”
سوز گیتار غمش را ، هم نوایم می کنم

قدّ رعنایش ، چو سروی استوار و با وقار
خنده ی مستانه اش ، قرص شفایم می کنم

بس که گریه می کنم در خلوت سجّاده ام
ذکر خوشبختی شان را در دعایم می کنم

هردو گلهای امید زندگی هستند و من_
گرچه تنهایم ولی ، شکر خدایم می کنم !

شقایق سرحدی