شعر سپید

و مثل بادبزن، ذهن، سطح روشن گل را
گرفته بود به دست
و باد می‌زد خود را
مسافر از اتوبوس
پیاده شد:

“چه آسمان تمیزی! “
و امتداد خیابان غربت او را برد.

غروب بود.
صدای هوش گیاهان به گوش می‌آمد.

مسافر آمده بود
و روی صندلی راحتی، کنار چمن
نشسته بود:

“دلم گرفته.
دلم عجیب گرفته است.
تمام راه به یک چیز فکر می‌کردم
و رنگ دامنه‌ها هوش از سرم می‌برد.
خطوط جاده در اندوه دشت‌ها گم بود.

چه دره‌های عجیبی!
و اسب، یادت هست.
سپید بود
و مثل واژه پاکی، سکوت سبز چمن وار را چرا می‌کرد؛

و فکر می‌کنم
که این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده خواهد شد. “

نگاه مرد مسافر به روی زمین افتاد:
“چه سیب‌های قشنگی!
حیات نشئه تنهایی است. “

و میزبان پرسید:
قشنگ یعنی چه؟
– قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال

و عشق، تنها عشق ترا به گرمی یک سیب می‌کند مأنوس؛

و عشق، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی‌ها برد.
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.

– و نوشداروی اندوه؟
– صدای خالص اکسیر می‌دهد این نوش؛ و حال، شب شده بود.
چراغ روشن بود؛ و چای می‌خوردند.

– چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی.
– چقدر هم تنها!
– خیال می‌کنم
دچار آن رگ پنهان رنگ‌ها هستی.

– دچار یعنی
– عاشق.
– و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.

– چه فکر نازک غمناکی!
– و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است؛

و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست.

– خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند
و دست منبسط نور روی شانه آن‌هاست.
– نه، وصل ممکن نیست.
همیشه فاصله‌ای هست.
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است.
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر.
همیشه فاصله‌ای هست.

دچار باید بود
وگرنه زمزمه حیات میان دو حرف
حرام خواهد شد؛

و عشق
صدای فاصله‌هاست.

صدای فاصله‌هایی که
– غرق ابهامند
– نه.
صدای فاصله‌هایی که مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ می‌شوند کدر.

همیشه عاشق تنهاست؛

و نیمه شب‌ها، با زورق قدیمی اشراق
در آب‌های هدایت روانه می‌گردند
و تا تجلی اعجاب پیش می‌رانند.

– هوای حرف تو آدم را
عبور می‌دهد از کوچه باغ‌های حکایات
و در عروق چنین لحن
چه خون تازه محزونی!

حیاط روشن بود
و باد می‌آمد
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد.

“اتاق خلوت پاکی است.
برای فکر، چه ابعاد ساده‌ای دارد!
دلم عجیب گرفته است.
خیال خواب ندارم. “…