شریف شریفیان – دل غمگین

من دانه ای شقایق باغ بهاریم
در گوشه ای نشسته و سرگرم زاریم

کو دست مهربان که به خاکی سپاردم
حس ترحمی که کند آبیاریم

دردید چشم دلکش نرگس گذاردم
شاید زروی مهر کند غمگساریم

دور از بفشه ها و جدایی ز عطر یاس
محروم از نوای خوش هر قناریم

بختم نگشته یار که ای سرنوشت شوم
در زیر پای رهگذران می فشاریم

در عمر خویش خاطره ای خوش ندیده ام
قسمت همین شداست که نا خوش گذاریم

کی اید آن نسیم و رساند خبر زیار
شاید بخواند این غزل یادگاریم

آن یار بی وفا که به ما جز جفا نکرد
نازم به غم که دست گشاید به یاریم

میخانه ای کجاست پناهم دهد شبی
دیگر ز دست این دل غمگین فراریم