منسوج نمی بافی از شعر شبی آری؟
بر موج نمی آری از رسم دلی ،داری؟
حرف از تو که می آید با جمله به رقصم من
ای عجب نمایش،تو!با من به چه پنداری؟
خنده است به شعر من!تلخند ز سطری نو!
این خنده کجا آمد؟از شعر من انگاری؟
هر خنده غزل آرد بر طبع چو شیرینم
این فایده بخش است و آن برده دل افکاری
این فهم سخن باید بر جمله شود در من
این زايده ی عشق است وآن ذوق که تو داری
بر نرگس چشمانی ار سجده کند یاری
هرگز نتوان گفتن این ره ز چه می باری
.
سیده مریم جعفری
شاعر سیده مریم جعفری
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
