حیران از این زمانه و جور و جفای یار/ حیران شدم من از سخن بی بهای یار/ در اوج انتها و به پایان رسیده ایم/ دیگر کجا شود که ببینم وفای یار/ آوای دلنشین سلام و صلای صبح/ همچون سراب و حسرت یکدم صلای یار/ بگذشت روزگار من و آشنایی ام/ دیگر نیم به پیش رخش آشنای یار/ دیگر نه من به او و نه او را بما غمی است/ گردد دلش ز بهر خود اینک سرای یار/ در راه زندگی همه تا پای جان چه سود/ پاسی مرا نداشت که جانم بپای یار/ ماتم گرفته ایم و سرای دلم غمین/ تا کی دلم چنین همه ماتم سرای یار/ ماندم بنالم از غم بی آشیانگی/ یا شادمان از آنکه چو گشتم رهای یار/ امید آنکه بگذرد از هر خطای من/ زیرا گذشتم از همه خبط و خطای یار…
شاعر سیدمحمود کاظمی
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
