سهیلا مولاوردی – سنجاق گیسو

خاطراتش را به دستِ باد کولی می دهم
مثل طوفان در سرش هر لحظه هوهو می کنم

رفتنش را با تمسخر می نشانم بر لبم
و چرایش را جوابِ چند پهلو می کنم

ساکتم وقتی که می دانم دروغ و حقه است
بی تفاوت می شوم ، دست دلش رو می کنم

ظاهرا نادیده می گیرم خیانت را ولی
حرف هایش را لجن های ته جو می کنم

می شوم مثل خودش بی معرفت ، بی حوصله
سینه را با حالِ خوبم آب و جارو می کنم

آنقَدَر بیزارم از او که بجای اعتراض
عکس های پاره را شرمنده ی او می کنم

سهیلا مولاوردی