سهراب عرب زاده.سرگشته. – تاک درخت دلم بی ثمر افتاده است

آهم و نفرین دل بی اثر افتاده است

با غم و با غصه ات باز زمینم زدی

هوش دلم رفته چون روی سر افتاده است

هر که شود عاشقت می دهد این جان خود

عاشق و سرگشته ات کور و کر افتاده است

باز تماشا بکن عشق کمین گاه بود

کفتر جلدِ تو بی بال و پر افتاده است

دشت و کویرِ تو بی آب و علف بوده چون

بس که دویدم دلم از کمر افتاده است

سرگشته