سهراب عرب زاده.سرگشته. – ای که دایم ناله داری از غم بی شوهری

درد داری تا سحر با ناله و چشمِ تری

با دعا شاید نیاید نذر کن یک گوسفند

تا بیاید کَل رجب یا مِش علی یا دیگری

چند سالی هست کمیاب است و اصلا هیچ نیست

طفلکی،صد حیف دارد توی پیری دختری

بیست سالی را ببین طی کرده ای چشم انتظار

صبر کن هی بی هوا جارش نزن این آخری

جان فدا کردی و شوهر هم نیاوردی به دست

یا خدا تا کی ببینم اینچنین گُل پر پری
سرگشته