سعید هرمزی – سحر سیاه

شبی که بی مهِ رویش چو قیر مظلم بود
مرا فتاده ی صحرا غریب و محزون کرد

جنایتی که عدو بر منش تمنا داشت
ببین که شام جدایی به بنده افزون کرد

شبی که بین من و مه حجاب و فاصله شد
مرا به سحر سیاهش چو مار افسون کرد

دو دیده ای که نظر بر مهِ رخش میداشت
شب فراق برآمد وُرا چو جیحون کرد

شبی که جان مرا در ازای وصلش برد
مرا به بیع وصالش دوباره مغبون کرد

سعید و ماهِ وی از قصه های شیرین بود
شب فرااااااق یکی را زِ قصه بیرون کرد