کمانِ اَبرُوانِ تو ،قدِ قامَتمان را خَم کرد …
دِلشاد از تماشایِ تو بودیم،اَخمِ تو شادیِمان را غَم کرد …
بَسی خونِ جِگر خوردیم تا، ما بِشویم …
عاقبت ، هِجر فُزون شد ،بهارِ دِلمان را شَم کرد …
از ترسِ جدایی ،در بیشه خشمِ تو نَگَشتیم …
ترسِ صیدِ تو شدن ، غزالِ دلمان را رَم کرد …
شُهره یِ شهر بودیم در صبرِ غَنی …
وقتِ دیدارت که شد ،طاقتمان را کَم کرد …
سکوتت میخواست تابشکند این، بغضِ گلو …
به مُرادت هم رسیدی گریه اَت ، چَشمانمان را نَم کرد …
به عشقت همه یِ عُمر بِساختیم از زَر خانه ای …
عاقبت هِجر و فَغانت، خانه یِمان را بَم کرد …
ـــــــــــــــــــسعیده تفضّلی نیکــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــعاشقانه_های_بارانــــــــــــــــــ
❄️❄️@gahisheer❄️❄️
شاعر سعیده تفضّلی نیک (باران)
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: شعر نو
