سعیدمحمودی – دردواژه

بردردواژه هایم،چه شبها من گریستم
زسوزشعربیکه س، تنهامن گریستم

هرواژه م فریادی،زدردبردگی بود
اوج آزادی این بود،بس رهامن گریستم

هیچگاه دلی نپرسید،اززدل هیچ کودکی
برظلمت وبرکودک ،بردلهامن گریستم

هیچ ساحلی نپرسید،ازتشنگی کویر
درهرم گرم آفتاب،برشنهامن گریستم

چه درختهاتبرشد،یادسته ی تفنگ شد
برمدادچوبی ام،برآنهامن گریستم

چه پرنده هاکه خود،دام شدنددرزمین
برکبوتردردام،بردامهامن گریستم

هرقلمی که سبزشد،باسرخی به عدم رفت
برسبزوسرخ وسفید،بارها من گریستم

(شاعر:سعیدمحمودی)