سروناز زندیه دولابی – تاک جوانی

نوشیده ام از شعر تو یک جرعه زمانی
زنبور عسل در گل کندوی زبانی

پیغمبر عشق منی و واژه بدوشی
سردسته لبخند لب سرخ جهانی

پرواز در آغوش غزلهای تو محشر
وقتی که ردیف غزلت را بتکانی

هرگز نکشم پای دل ازدامن عشقت
هر لحظه مرا باز بگو کاش بمانی

هرسال فقط یک نظر ماه تو تابید
مانندترین قدر شب این رمضانی

صد معجزه شد رقص قلم از شب چشمت
با عشق بگو خلوت اسرار نهانی

قالیچه پرواز سلیمان شده فرشم
این قصه شود نقل دهانی به دهانی

چون رود روانم به کویر دل یوسف
در مجلس نارنج ُ ترنج نیست نشانی

تریاق منی نشئه این قافیه هستم
می خواهمت ای عشق اگرچه تو گرانی

“سرو”ی که به “ناز” تو درین باغ نشسته
نوشیده زدست غزلت جام جوانی

سروناز_زندیه
۳۱خرداد۹۶
دلبداهه…جهت اندکی دلگشایی