[ رویا ]
گفتم بنشین ، درد و دلت آوا کُن
آنچه داری ز ِ غمت ، از جگرت آوا کن
چه کُنم درد و دلم جا مانده
لای ِ بُغض و نفسم وا مانده
قبل ِ رفتن کمی از کام ِ مرا بو بِکِش
با رُژت روی لبم ، نقشه‌ی آوار بکش
همچو مورفین به رگم ، در بدنم جاری شو
بوسه‌ای را به ترحّم به لبم راضی شو
دست ِ من خورده گِره بر دستت
بغلت را بِدَهم تا بِشوَم سَرمستت
همچو کرمان خطرناک‌ترین شهرم باش
بی‌پناهم تو بیا کَمپ ِ لب ِ مرزم باش
مثل ِ محمود بیا وِلوِله بر پا کنیم
تو خمینی شَوی و مملکت آزاد کنیم
تو بیا در بغلم مسکن ِ مهری سازیم
در میان ِ دل ِ تو واحد ِ نو می‌سازیم
همه گفتم ؛ همه گفتی ؛ همگی لال ِ چ ِ ایم ؟
در سکوت و پر ِ حرفی ؛ آخر حیران ِ چ ِ ایم …
‘ چ ِ ‘ منم ، عاشق ِ مِه ، بر سر ِ هر گَردنه ات
در میان ِ دَمَن و دامن ِ پُر حاشیه ات
گرچه مفلوک ِ شبم ، صامت و بی‌صوتم من
ظرفی از زَهر ِ گِران ، ناله و فریادم من
شفق ِ شوق ِ رُخت بر رُخ ِ من می‌تابد
سِحر ِ سنگین ِ سَحَر بر سر ِ من می‌تابد
روز ِ شیشم ، دَم ِ اندودن ِ آدمیان -¹-
همگی از گِلی اَندوده فَخر ِ دگران
و سِرِشت ِ من تنها به مِی در آمد
که سراسیمه به رگ‌های تنت در آمد
باز کُن پنجره را شهر دلش می‌گیرد
بی‌دَم ِ تو دَم ِ این خانه مرا می‌گیرد
پرده بر پنجره‌ها ، شانه که بر موی زدی
با سر ِ زُلف ِ سیه سیلی برین رُوی زدی
چو پرستو به سیمای پر ِ پروازت ؛
بنِشانم ، به سمائی ببرم با نازت
من درختی که به هر قطره‌ء ِ آب مُحتاج ست
شاخ و برگم که تو باشی چُنین عریان ست
قَلَیانی ؛ سَرَطانی ، ذغالی ؛ دودی
که تو باشی و بگیرم سرَطانی دودی
می‌روم خسته خیابان ، خرامان ؛ حِیران
فندکت را بچِکان ، تا نخ ِ بهمن سوزان
بِمَکی کُنج ِ لبانم ؛ که نهانم سوزد
تا که بیدار شُدم ؛ باز نهانم سوزد
|ادبیات ِ نستوه |
#حسین_برقی
چ ِ
● خُرداد ۹۹ ●
پ . ن :
۱ – مقصود از “روز ِ ششم ” ، همان آفرینش
انسان و مخلوقات در شش روز هست که
در کتب ادیان ابراهیمی به آن اشاره شده.
