رها رحیمی – فردای مبهم

همه پشت نقابی در فریب دیگران اما
من از تزویر نامآنوس این افکار میترسم

همه دور از هم و تنها در این دنیای بی احساس
من از فردای میهن با غم بسیار میترسم

شکاف نسل میبینم میان اشک و چشمانم
نمیفهمد کسی کس را من از انکار میترسم

میان لاک تنهایی فرو بردم سر خود را
اگرچه از سکوت ممتد تکرار میترسم

نمیدانی چه میگویم نکن دستم رها هرگز
بدون تو همیشه از خودم انگار میترسم