سلیمان حسنی
رقیــــــه ســـاکنِ ویرانه گشته
اســـــیرِدشــــمنِ دیوانه گشته
بُـــــوَداوسبطِ پیــــغمبر، خدایا
چرابا مردمان بیـگانه گشــــــته
به دســـتِ کوفیـــانِ بی مـروت
کنون بی خــانه وکاشــانه گشته
درونِ تشت، خورشـیدِجهانست
به گِردِ سَـــرچنان پروانه گشته
گُلِ دُردانـــــه یِ آلِ پیـــــمبر
دریغابی سَــرو ســــامانه گشته
زِگوشش گوشــواره را کشیدند
اسیــرِنعره یِ مســــتانه گشـته
زِداغِ جمعِ گُل هــایِ شهیــدش
چسـان کنجِ دلش غمخانه گشته
رقیه دیــده دســــــتانِ عمـورا
به تیــــر، آماجِ بیرحمانه گشته
مثالِ ســـــــاحلِ امنی عمـو بود
دلـش تنگِ دلی مـــردانه گشته
زِضربِ سیـــــلیِ آن قـومِ ظالم
ببیـــن نیلی رخِ ریحــانه گشـته
به ظلمِ نانجیــــبان و شغـــالان
کنـون دریاِیِ غم دُردانـه گشته
دوچشمش اشکبار وغرقِ مــاتم
به دستِ تحـفه یِ مرجانه گشته
کمـــانی گشـــته قدِ او،خمیــده
به زیـــرِبارِغم آن شـــانه گشته
دلِ حـــــامی پُرازانـــدوه وماتم
زِداغِ آن گُلِ دُردانــــه گشــــته
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران