رضا محمدصالحی – پیغمبر اعجاز

گسـترده ام این بار لب چشمه دلم را
بنـشین به غـزل خوانی و مانند بیاور

از رایـحـه ی تـازه ی ریحان ِ محبت
پرکـن سـحرم را نفسی چـند بـیاور

ای مرغ بهـشتی بـه من ِدر قفس ِتن
انـدرز ِرهـایی بـده … تـرفـنـد بیـاور

تا مسـئـله آمـوز ِدبسـتـان ِ غـرورم
ای پیر ِطریقت دو سه خط پند بیاور

آتـش بـزن انگاره ی پروانـگی ام را
بر شعله ی خـاکسـترم اسـپند بیاور

چشم تو اذان است نگاه تو اقامه است
پیـغـمبر ِاعـجاز ، خــداونـد بیـاور