رضا محمدصالحی – شاعر

کسـی کـه فرصـت تنـهائی اش فراوان بود
و دل بـه صـحبتِ مردم نبـست شـاعـر شد

من از ارادت ِطبـعم بـه شــعر می گــویـم
کسی که از هـمه رنـدانـه رست شاعر شد

هزارویک شب ِغصه ، هزار و یک قصه
نوشته – گرچـه برایش کم است – شاعرشد

کسـی که عُـلقـه ی او را سـرود ِسرمستی
از این جهـان ِفسـونـگر گسست شاعر شد

فروتـنانـه به کـرسی عـشق هر که نشست
همینکه در شبِ شعرش شکست شاعر شد