رضا بارگاهی – یلدا

تیزی برق نگاهت بیخود از خویشم کرد
چون سرنگی که به جان رگ معتاد افتاد

چشمهایی که سر تیشه به خون می آلود
در خماری همه ی کوچه به الحاد افتاد

عجب این است به کام لب تو شیرین است
بیت تلخی که به یاد دل فرهاد افتاد

شوق پروانه شدن پیله ی ذهنم شده بود
این بهشتی ست که در خاتمه شداد افتاد

خانه آباد، شکرخند تو ویرانم کرد
آبرو یکسره با زلف تو بر باد افتاد

حکم دل بود و تو بی بی و تک این شطرنج
شاه دل از سر آن کیش که رخ داد افتاد

مهره ی سوخته بودم و فراموش شدم
اشک های ته آن کوچه هم از یاد افتاد

شب یلدای من و زلف پریشان تو و
چه ردیفی ست که با قافیه افتاد افتاد

بی تو مهتاب ترین شهر زمینم هرشب
ته بن بست ترین کوچه چه بیداد افتاد؟!

رضا بارگاهی