رسول خوش عقیده – وقت پرواز

آنقدَر وصف تنت را به ورق شعر کنم
همۀ دهکده را ، بومیِ اهواز کنم

وچنان داد کشم حسرت دل را به فلک
قدسیان را همه با سرّ تو همراز کنم

هم خودم شاعر وهم جای مخاطب باشم
بنشینم و تو را سیر، برانداز کنم

هرکجا نام تو آمد به ورق بوسه زنم
از همین فاصله عشقم به تو ابراز کنم

در همین گوشه ی تهران بنشینم و دلم
برهانم ز قفس ، راهی شیراز کنم

جرعه درجرعه بنوشم غزل از وهم لبت
مست آن گردم و تا بام تو پرواز کنم

شعرکافیست،ازاین لحظه دهان می بندم
با نگاهم روشی تازه تر آغاز کنم

زمستان – 95