رسول خوش عقیده – میان غزل

حتّی چو واژه واژه به دیوان بدل شود
هرگز خطوط فاصله معنا نمی شود

غم نخ به نخ به تارِ صدایم تنیده است
با نیش خند و قهقهه حاشا نمی شود

وقتی دری به سوی جهانت گشوده نیست
جز رو به مرگ پنجره ای وا نمی شود

گل چون به قصد تعزیت از شاخه چیده شد
مهمان جشــن های کلیسا نمی شود

می سازم از خیال تو قصری به دست شعر
تا کم شود هجوم غم امّا نمی شود

با دال و نون و یا و الف در کشاکشم
دنیای من بدون تو دنیا نمی شود

رسول خوش عقیده
پاییز96
طهران