طارق خراسانی
دلم را بُرده آزادی ، که آزادم نمی خواهد
به ویرانی کشد عقلم، که آبادم نمی خواهد
به دادی بُرده بیدادم، به بیدادی بَرَد دادم
خدا را او نه دادم را، نه بیدادم نمی خواهد
به یادم نیست جز یادش، دلم را گفت و جان دادش
عجب! بَر یادِ خود در دل، یکی یادم نمی خواهد
بپا گردیده بر ضِدم، همو هم بُرده خود ضِدم
نه یارانِ مـوافق را، نه اضدادم نمی خواهد
اگر خیزد زِ دل آهَم، به فریاد آید آن ماهم
که جز خود در جهان کس را،به فریادم نمی خواهد
شنیدم هان که بَر باد است، به غیرش هرکه دل داده ست
سرود او: «مظهر دادست و بَر بادم نمی خواهد»
غمم بَر دل فزون کرد و…، دلم را غرقِ خون کرد و
به جیبم سر، نگون کرد و، چرا شادم نمی خواهد؟!
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
