بــرخـیـز هـان ای جــاریـه، مـی در فـکـن در بــاطـیـهآراسـتـه کـن مـجـلـسـی، از بــلـخ تــا ارمـیـنـیـهآمـد خـجـسـتـه مـهـرگـان، جـشـن بـزرگ خـسـروانن…
| بــرخـیـز هـان ای جــاریـه، مـی در فـکـن در بــاطـیـه | آراسـتـه کـن مـجـلـسـی، از بــلـخ تــا ارمـیـنـیـه |
| آمـد خـجـسـتـه مـهـرگـان، جـشـن بـزرگ خـسـروان | نــارنــج و نــار و اقــحــوان، آورد از هــر نــاحــیــه |
| گـلـنـارهـا: بــیـرنـگـهـا، شـاهـسـپـرم: بـی چـنـگـهـا | گـلـزارهـا چـون گـنـگـهـا، بـسـتـانـهـا چـون اودیه |
| لــالــه نــرویـد در چــمــن، بــادام نــگــشــایـد دهـن | نه شـبـنم آید بـر سـمـن، نه بـر شـکـوفـه انـدیه |
| نرگس همی در بـاغ در، چـون صـورتـی از سـیم و زر | وان شاخه های مورد تـر چـون گیسوی پـر غالیه |
| وان نــارهــا بـــیــن ده رده، بـــر نــارون گـــرد آمـــده | چــون حــاجــیــان گــرد آمــده در روزگــار تــرویـه |
| گـردی بــر آبــی بــیـخــتــه، زر از تــرنـج انـگـیـخـتــه | خـوشـه ز تـاک آویخـتـه، مـاننـد سـعـد الـاخـبـیه |
| شــد گـونـه گـونـه تــاک رز، چــون پــیـرهـان رنـگــرز | اکــنــونــت بــایـد خــز و بــز گــردآوری و اوعــیـه |
| بــلـبــل نـگـویـد ایـن زمـان، لـحــن و ســرود تــازیـان | قـمـری نـگـردانـد زبــان، بــر شـعـر ابــن طـثـریـه |
| بـلـبـل چـغـانـه بــشـکـنـد، سـاقـی چـمـانـه پـرکـنـد | مـرغ آشــیـانـه بــفــکــنـد و انـدر شــود در زاویـه |
| انــگــورهـا بــر شــاخــهـا، مــانـنــده چــمــچــاخــهـا | واویجـشان چون کاخها، بـستـانشان چون بـادیه |
| گردان بـسـان کفـچـه ای، گردن بـسـان خـفـچـه ای | واندر شکمشان بـچـه ای، حـسناء مثـل الجـاریه |
| بــــچــــه نـــدانـــد از بــــوو مـــادر نـــدانـــد از عـــدو | آیـد بـبـردشـان گـلـو، بــا اهـل بـیـت و حـاشـیـه |
| آرد سـوی چـرخـشـتـشـان، وانگه بـدرد پـسـتـشـان | از فرقشـان و پـشـتـشـان وز رو، ز پـی وز ناصـیه |
| چـون خـانهاشـان بـرکـنـد، خـونشـان ز تـن بـپـراکـند | آرد فــرود و افــکــنــد، در خــســروانـی خــابــیـه |
| محـکـم کـند سـرهای خـم تـا ماه پـنجـم یا شـشـم | وانــگــه بــیـایـد بــافــدم آنــگــه بــیـارد بــاطــیـه |
| خـشـت از سـر خـم بـرکـنـد بـاده ز خـم بـیرون کـنـد | وانـگـه بـه قـمـعـی افـکـنـد در قـصـعـه مـروانـیـه |
| چـون صـبــح صـادق بــردمـد، مـیـر مـرا او مـی دهـد | جامی بـه دستـش بـرنهد چون چشمه معمودیه |
| گـوید: بـخـور کـت نوش بـاد، این جـام می در بـامداد | ای از در مـلـک قـبــاد بــا تــخــت و تــاج و الـویـه |
| ای بــخــتــیـار راســتــیـن مــولــا امــیـرالــمؤمــنـیـن | چـون تـو نه اندر خـانقین چـون تـو نه در انطـاکیه |
| آن کـوادب دانـد هـمـی، صـاحـب تــرا خـوانـد هـمـی | کـالـفـاظ تـو مـانـد هـمـی، بــالـفـاظـهـای بـادیـه |
| دسـتـت هی بـدره کـشـد، سـایل از آن بـدره کشـد | شاعر همی بدره کشد، پیشت به جای غاشیه |
| دشــمـنـت را جــویـنـدگــان، جــویـنـد انـدر دومـکــان | در بـند و چه در این جـهان، در آن جهان در هاویه |
| خـشمت اگر یک دم زدن، جـنبـش کند بـر خویشتـن | گـردد چـو اطـلـال و دمـن دیـوار قـسـطـنـطـانـیـه |
| از جـــد نـــیــکـــو رای تـــو، وز هــمـــت والـــای تـــو | رســواتــرنـد اعــدای تــو از نـقـشــهـای الـفــیـه |
| پــیــرایــه عــالــم تــویـی، فــخــر بــنــی آدم تــویـی | دانـاتـر از رسـتـم تـویـی در کـار جـنـگ و تـعـبـیـه |
| یـار تــو خـیـر و خـرمـی، چـون یـارشـاعـی فـاطـمـی | جـفت تـو جود و مردمی چون جـفت حاتـم ماویه |
| ما را دهی از طبـع خوش، ماهان خوش حـوران کش | چـون داد سـالـار حـبـش مر مصـطـفـی را جـاریه |
| روزی بــود کـایـن پــادشــا بــخــشـد ولـایـت مـر تــرا | از حـــد خــط اســتـــوا تـــا غــایــت افــریــقــیــه |
| بــر فـرخـی و بــر بــهـی، گـردد تــرا شـاهـنـشـهـی | این بـنـده را گـرمـان دهی، وان بـنده را گـرمـانیه |
| بـستـه عدو را دست پـس، چـون ملحـد ملعون خس | کش کرد مهدی در قـفـس و آویخـتـش در مهدیه |
| من گفـتـه شـعـری مشـتـهر، در تـهنیت و اندر ظـفـر | از «سیف اصدق » راست تـر در فتـح آن عموریه |
| چون من ترا مدحت کنم، گویی که خود اعشی منم | از بــســکـه انـدر دامـنـم از چــرخ بــارد قــافــیـه |
| تــا لــالـه و نـســریـن بــود، تــا زهـره و پــرویـن بــود | تـا جـشـن فـروردیـن بـود، تـا عـیـدهـای اضـحـیه |
| عـمـر تــو بــادا بــیـکـران، ســود تــو بــادا بــی زیـان | هـمـواره پــای و جـاودان، در عـز و نـاز و عـافـیـه |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
