خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / منوچهری دامغانی / در مدح شیخ العمید(ابوسهل زوزنی)

در مدح شیخ العمید(ابوسهل زوزنی)

چــنـیـن خــوانــدم امــروز در دفــتــریکه زنده ست جـمشید را دخـتـریبــود سـالـیـان هـفـتــصـد هـشـتــصـدکه تـا اوست محـبـوس در منظریهــنــوز انــدر آ…

چــنـیـن خــوانــدم امــروز در دفــتــری	که زنده ست جـمشید را دخـتـری
بــود سـالـیـان هـفـتــصـد هـشـتــصـد	که تـا اوست محـبـوس در منظری
هــنــوز انــدر آن خـــانــه گـــبـــرکـــان	بـمانده ست بـر پـای چون عرعری
نـه بـنـشـیـنـد از پـای و نـه یـک زمـان	نـهد پـهلـوی خـویش بـر بـسـتـری
نــگــیـرد طــعــام و نــخــواهـد شــراب	نگـوید سـخـن بـا سـخـنگـسـتـری
مــرا ایــن ســخــن بـــود نــادلــپــذیــر	چـو اندیشـه کـردم من از هر دری
بـــدان خــانــه بـــاســتـــانــی شــدم	بــه هـنـجــار چــون آزمـایـشـگـری
یـکــی خــانـه دیـدم ز ســنـگ ســیـاه	گـذرگـاه او تــنـگ چـون چــنـبــری
گــشـــادم در او بـــه افــســـونــگــری	بــــــرافـــــروخـــــتـــــم زروار آذری
چــراغــی گـرفــتــم چــنـانـچــون بــود	ز زر هـــریــوه ســـر خـــنـــجـــری
در آن خــانــه دیــدم بــه یـکــپــای بــر	عروسی کلان، چـون هیونی بـری
سـفـالـیـن عـروسـی بـه مـهـر خـدای	بـــر او بـــر نــه زری و نــه زیــوری
بـبـسـتـه سـفـالین کمر هفت هشـت	فـکـنده بـه سـر بـر تـنک معـجـری
چـو آبــسـتــنـان اشـکـم آورده پــیـش	چـو خـرمـابـنـان پـهن فـرق سـری
بـسـی خـاک بـنـشـسـتـه بــرفـرق او	نـهاده بـه سـر بـر گـلـین افـسـری
بــر و گـردنـی ضـخـم چــون ران پــیـل	کـف پــای او گـرد چــون اسـپــری
دویـــدم مــــن از مـــهـــر نـــزدیـــک او	چـنـانـچـون بـر خـواهری خـواهری
ز فــرق ســرش بـــاز کــردم ســبـــک	تــنــکــتــر ز پـــر پـــشــه چــادری
سـتــردم رخــش را بــه سـرآسـتــیـن	ز هر گرد و خـاکی و خـاکـسـتـری
فــکــنــدم کــلــاه گــلــیــن از ســرش	چـنـان کـز سـر غـازیـیی مـغـفـری
بـــدیــدم بـــه زیــر کــلــاهــش فـــراخ	دهـانــی و زیـر دهـان حــنــجــری
مــر او را لــبــی زنــگــیـانـه ســطــبــر	چـنـانچـون رجـوعـی لـب اشـتـری
ولـیـکـن یکـی سـلـسـبـیلـش سـبـیل	گــشــاده بــد انــدر دهـانـش دری
هـمـی بـوی مـشـک آمـدش از دهـان	چـو بــوی بــخـور آیـد از مـجـمـری
مرا عـشـق آن سـلـسـبـیلـش گـرفـت	چــو عـشـق پــریـچــهـره احــوری
بـــبـــردم ازو مـــهـــر دوشـــیـــزگـــی	وزان سـلـسـبـیلش زدم سـاغـری
یـکـی قـطــره زو بــرکـفــم بــرچــکـیـد	کـف دسـتـم گشـت چـون کوثـری
بـــــبــــویــــیــــدم او را وزان بــــوی او	بــرآمـد ز هـر مـوی مـن عـبــهـری
بــه ســاغــر لـب خــویـش بــردم فـراز	مرا هر لبـی گشـت چـون شـکری
امـیـری شـدم آن زمـان، زان ســبــیـل	ز لـهو و طـرب گـرد مـن لـشـکـری
یـــکـــی هـــاتـــف از خـــانـــه آواز داد	چـون رامـشـبـری نزد رامـشـگـری
که هست این عروسی به مهر خدای	پــریـچــهـره ســعـتــری مـنـظــری
بــبــایـد عـلـی الـحـال کـابـیـنـش کـرد	بـیـرزد بـه کـابـین چـنـین دخـتـری
بــود عــقــد کــابــیــن او ایــنــکــه تــو	کنی سـجـده شکر چـون شـاکری
سـر از سـجـده بــرداری و ایـن شـراب	کـشـی یاد فـرخـنـده رخ مـهـتـری
نـدیـم شــه شــرق شــیـخ الـعــمـیـد	مـبــارک لـقـایـی، بــلـنـد اخـتــری
ســخــاوت هــمــی زایــد از دســت او	کــه هـر بــچــه ای زایـد از مـادری
نــه نــافـــه بـــیــارد هــمــه آهــویــی	نـه عـنـبـر فـشـانـد همـه جـوذری
دو کـوثـر بــر آن دوکـف دسـت اوسـت	بــهـشــت بــریـن را بــود کـوثــری
گـران حـلـم او در سـبـک عـزم اوسـت	بـه هر کـشـتـیی در، بـود لـنگـری
بـه فـعـلـش بـه پـایسـت اخـلـاق نیک	به شاهی به پایست هر لشکری
ســـر کـــلـــک او بـــر تـــن کـــلــک او	ســر اســودی بـــر تــن اصــفــری
چـو سیمین دواتـش ندیده سـت کس	تـــن مؤمــنــی، بـــا دل کــافـــری
آیـا خــواجــه هـمـداســتــانـی مـکــن	کـه بــر مـن تـحـمـل کـنـد ابــتـری
فــراوان مــرا حــاســدان خــاســتــنــد	ز هر گـوشـه ای و ز هر کـشـوری
تــو گــر حــافــظ و پــشــتــبــانـی مـرا	بــه ذره نـیـنـدیـشــم از هـر غـری
چـنـیـن حـضـرتـی را بــدیـن اشـتــهـار	نـبـاشـد زیان از چـو مـن شـاعـری
چــه نـقـصـان ز یـک مـرغ در خـرمـنـی	چـه بـیشی ز یک حرف در دفتـری
الــا تــا ازیــن جــمــع پـــیــغــمــبـــران	نبـاشـد حـکـیمـی چـو پـیغـمـبـری
خــــداونــــد مــــا بــــاد پــــیـــروزگــــر	ســرو کــار او بــا پــرنــدیــن بــری