آمـــدت نـــوروز و آمـــد جـــشـــن نـــوروزی فـــرازکـامـگـارا! کـار گـیـتــی تــازه از ســر گـیـر بــازلـالـه خــودروی شـد چــون روی بــتــرویـان بـ…
| آمـــدت نـــوروز و آمـــد جـــشـــن نـــوروزی فـــراز | کـامـگـارا! کـار گـیـتــی تــازه از ســر گـیـر بــاز |
| لـالـه خــودروی شـد چــون روی بــتــرویـان بــدیـع | سـنـبـل انـدر پـیـش لـالـه چـون سـر زلـف دراز |
| شاخ گل شطرنج سیمین و عقیقین گشته است | وقت شبـگیران بـه نطع سـبـزه بـر شطرنج بـاز |
| گـلـبــنـان در بــوسـتــان چـون خـسـروان آراسـتـه | مرغکان چـون شـاعـران در پـیش این یازان فراز |
| لــالــه رازی شــکــفــتــه پــیـش بــرگ یـاســمـن | چون دهان بـسدین در گوش سیمین گفتـه راز |
| بـوسـتـان چـون مسـجـد و شـاخ بـنفشه در رکوع | فــاخــتــه چــون مؤذن و آواز او بـــانــگ نــمــاز |
| وان بـنـفـشـه چـون عـدوی خـواجـه گـیتـی نگـون | سـر بـه زانـو بـرنـهـاده رخ بـه نـیـل انـدوده بــاز |
| خـــواجـــه احـــمــد آن رئیــس عــادل پـــیــروزگــر | آن فـریـدون فـر کـیـخــســرو دل رســتــم بــراز |
| هــر زمــان ز افــراط عــدل او چـــنــان گــردد کــزو | زعــفــران گــر کــاری، آزد بـــر دو دنــدان گــراز |
| هسـت حـرص او بـه مال و خـواستـه از بـهر جـود | حرص چون چونین بود محمود باشد حرص و آز |
| گـاه صـرافـســت و گـه بــزاز و هـرگـز کـس نـدیـد | رایــگــان زر صــیــرفــی و رایـگــان دیــبــا بــزاز |
| گــر چــنــو زر صــیــرفــی بــودی و بــزازی یـکــی | دیـبــه و دیـنــار نـه مــقــراض دیـدی و نـه گــاز |
| وان قــلــم انـدر بــنـانـش گــه مــعــز و گــه مــذل | دشـمـنـان زو بــامـذلـت، دوسـتــان بــا اعـتـزاز |
| بــرکـشــد تــار طــراز عــنـبــریـن از کـام خــویـش | چـون بــرآرد عـنـکـبــوت از کـام خـود تــار طـراز |
| قــیــمــت یــکــتــا طــرازش از طــراز افــزون بـــود | در جـهان هرگز شنیدسـتـی طرازی زین طراز؟ |
| قـــامـــت کـــوتــــاه دارد، رفـــتــــن شــــیـــر دژم | گـــونـــه بــــیـــمـــار دارد، قـــوت کـــوه طـــراز |
| در عــیـان عــنـبــر فـشــانـد، در نـهـان لؤلؤ خــورد | عنبـرسـت او را بـضـاعت، لؤلؤسـت او را جـهاز |
| هر مدیحـی کو بـجـز تـو بـر کـنیت و بـرنام اوسـت | خـود نه پـیوندش بـه یکـدیگـر فـراز آید نه سـاز |
| هـسـت بـا خـط تـو خـط چـینـیان چـون خـط بـرآب | هسـت بـا شـمشـیر تـو اقلام شـیران خـرگواز |
| تــا هـمـی دولـت بــمـانـد، بــر سـر دولـت بــمـان | تـا همـی مـلـکـت بـپـاید بـر سـر مـلـکـت بـنـاز |
| گنج نه، گوهر فشـان، صهبـا کش و دسـتـان شنو | بــار ده، قـصـه سـتـان تـوقـیـع زن، تـدبـیـرسـاز |
| روی بــیـن و زلـف ژول و خــال خـار و خـط بــبــوی | کف گشـای و دل فـروز و جـان ربـای و سـرفراز |
| جـز بــه گـرد گـل مـگـرد و جـز بــه راه مـل مـپـوی | جـز بـه نـایی دم مـزن، و نرد جـز بـا مـی مـبـاز |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
