پـسـر مـحـتـاج ای من شـده محـتـاج بـه تـواز پـی آنکه همه خـلق بـه تـو محـتـاجـسـتمردمی کن بـرسان خدمت من چون برسیبـه بـزرگی که کفش بـحـر عـطـا امواجـس…
| پـسـر مـحـتـاج ای من شـده محـتـاج بـه تـو | از پـی آنکه همه خـلق بـه تـو محـتـاجـسـت |
| مردمی کن بـرسان خدمت من چون برسی | بـه بـزرگی که کفش بـحـر عـطـا امواجـسـت |
| عـمـده مـمـلـکـت قـاهـره بــورشــد رشــیـد | خـاص شاهی که فروزنده تـخـت و تـاجـست |
| ای جـــوادی کــه بـــه نــزد تـــو ز زوار و ز زر | بــدره در بــدره و افــواج پــس افــواجــســت |
| مملکت را ز تو هر لحظه صد استنبـاط است | محـمدت را ز تـو هر روز صد اسـتـخـراجـست |
| جـاه را صـدر تـو منظـورتـرین پـیشـگه اسـت | جـود را بـزم تـو مـشـهورتـرین مـنـهـاجـسـت |
| رایـهـای تــو در آفــاق مــصــالــح بــدرســت | سعدهاییسـت که در انجـم و در ابـر اجـست |
| هر حـکیمی که بـه نزد تـو بـود معـیوبـسـت | هر فصیحی که بـه نزد تـو رسد لجـلاجـست |
| تــا ســرافــراز بــراقـیـســت ز اقــبــال تــو را | از شـرف روز بــزرگـیـت شـب مـعـراجــســت |
| زنــدگــان را ســـر نــیــروی چـــو اوداج آمــد | ظـلـم افـتـد کـه مـگـر مهر تـو در اوداج اسـت |
| سـائل از جـود تـو اندر طـرف نعمت هاسـت | نـعـمـت انـدر کـف تـو از شـغـب تــاراجـسـت |
| اهــتـــزاز از امــل جـــود تـــو آرد در طـــبـــع | آنـکـه انـدر رحـم کـون هـنـوز امـشـاجــسـت |
| تـا شب جـاه تـو از بـخت تـو روشن روزست | روزهـای هـمــه اعــدات شــبــان داجــســت |
| نصرت ار صیقل شمشیر تـو بـاشد نه عجب | کـه ظـفـر زیـن ره انـجـام تــو را سـراجـسـت |
| شــولـک تــو کـه پــدیـد آیـد پــنـدارد خــلـق | کـز شـبـه گـویـی بـر چـارسـتـون عـاجـسـت |
| گـوهـر مـدح تـو را دسـت هنـر نـظـام اسـت | حـلـه شـکـر تــو را طـبــع خـرد نـسـاجـسـت |
| تـا بـه مـدح تـو گـشـاده دهـنـم طـوطـی وار | چـشـم در روی نکـویی کـه مـگـر دراجـسـت |
| تــا بــیـنـداخـتـیـم تـیـر نـهـاد از بــر خـویـش | پـشـتـم از فـرقت خـم داده کمان چـاجـسـت |
| نیست بس دیر که چون پنبه بداز برف زمین | تـا همی گفتـی چـون ابـر خـزان حـلاجـست |
| نقـشـبـندیسـت کنون ابـر بـهار ای عـجـبـی | کـه بـه دیـبـاجـی او روی زمـین دیـبـاجـسـت |
| می خوشخواره خوشبوی همی خور در بـاغ | قـمـری و بـلـبـل عـواد خـوش و صـنـاجـسـت |
| روی ترکان را تا وصف بـه لاله است و به گل | زلف خـوبـان را تـا نعـت بـه قیر و سـاجـسـت |
| مـدت عـمـر تـو صـد سـال دگـر خـواهـد بـود | من همی گویم وین حکم خود از هیلاجست |
| مــوســم راوی در کــعــبــه اقــبــال تــو بــاد | کـه ره خـلـق بــدو هـمـچـو ره حـجــاجـسـت |
| پــســر مــحــتــاج آورد بـــدیــن قــافــیــه ام | حـمل انصـافـش هم بـر پـسـر محـتـاجـسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
