ای ســاقـی جــان فــداک روحــیپــر کـن قــدح از مـی صــبــوحــیزان می که بر اهل دل مبـاح استروشــن کـن غــره صــبــاح اســتتــا حــاضـر صـبــحــدم نـش…
| ای ســاقـی جــان فــداک روحــی | پــر کـن قــدح از مـی صــبــوحــی |
| زان می که بر اهل دل مبـاح است | روشــن کـن غــره صــبــاح اســت |
| تــا حــاضـر صـبــحــدم نـشــیـنـیـم | در پــرتــو آن بــه هـم نــشــیـنـیـم |
| رانــیـم بــه مــجــلــس حــریــفــان | حــرفــی ز لــطــایــف لــطــیــفــان |
| آنـان کــه بــه هـم رفــیـق بــودیـم | بــر یـکــدیـگــر شــفــیــق بــودیـم |
| بـــا هــم قــدم طــلــب نــهــادیــم | بـــا هـــم ورق ادب گـــشـــادیـــم |
| در غـیبـت و در حـضـور همـپـشـت | بـی هم بـه نمـک نبـرده انگـشـت |
| مــا را بــگــذاشــتــنــد و رفــتــنــد | زیـن بــاک نـداشــتــنـد و رفــتــنـد |
| چــون لــالــه جــدا ز بــاغ ایـشــان | داریــم بــه ســیـنــه داغ ایــشــان |
| فــردوس بــریـن مـقـامـشــان بــاد | کـوثــر رشـحـی ز جــامـشـان بــاد |
| ســــاقـــی مـــی غـــم زدای درده | وان جـــــام طـــــرف فـــــزای درده |
| آن می که چو طبع ازان شود شاد | از حـــال مـــقـــدمـــان دهـــد یــاد |
| ثـــابـــت قـــدمـــان راه تـــجـــریــد | صــافــی قــدحــان بــزم تــوحــیــد |
| پـــیــران مــســـالــک طـــریــقـــت | شــیــران مــهــالــک حــقــیــقــت |
| رو تــافــتــگــان ز خــودپــرســتــی | ره یـافـتــگـان بــه سـر هـســتــی |
| بــنـهـاده بــه ســیـنـه داغ بــودنــد | بــر ظــلــمــتــیــان چــراغ بــودنــد |
| خــلـقـی زیـشـان دریـن شـب تــار | بــــودنـــد در اقـــتــــبــــاس انـــوار |
| فـارغ ز چــراغ و شـمـع گـشــتــنـد | مـسـتــغـرق نـور جـمـع گـشـتــنـد |
| هـر جـا زیـشـان نـشـان پـاییـسـت | تــا پــایـه قــرب رهـنــمــایـیـســت |
| بـــادا ســـر مـــا فـــدای ایــشـــان | جـــان خـــاک ره وفــای ایــشـــان |
| سـاقـی دل مـا ز ما گـرفـتـه سـت | غـم شـیب و فراز ما گرفـتـه سـت |
| مـی ده کــه ازیـن مـنـی و مــایـی | یـــکـــدم مـــا را دهـــد رهـــایـــی |
| لـــب هــای امــیــد را بـــخـــنــدان | از جــرعــه جــام نــقــشــبـــنــدان |
| از نـقـش خـودی و خـودپــسـنـدی | مــا را بــرهـان بــه نـقــشــبــنـدی |
| زیـن پــیـش اگـر چــه بــود بــغـداد | از یــمــن جــنــیــدیــان بــس آبــاد |
| بــغــداد شــده کـنـون ســمـرقـنـد | بــاشــد ز عـبــیـدیـان خــطــرمـنـد |
| چــون نــام بـــری جـــنــیــدیــان را | کـن قـافــیـه شــان عــبــیـدیـان را |
| در شـعـر چــو زان ســخــن بــرآیـد | زیـن قــافــیـه خــوبــتــر نــشــایــد |
| تـــرتـــیــب رســـوم صـــوفـــیــانــه | نــظــمــیـســت بــدیـع در زمــانــه |
| ایــن نــظـــم کــه بـــاد لــایــزالــی | زیـن قــافــیـه هــا مــبــاد خــالــی |
| سـاقی بـده آن می چـو خـورشـید | در جــام جـهـان نـمـای جـمـشـیـد |
| آن مـــی کـــه بـــود ز نــور پـــرتـــو | تـــاریــخ گــشـــای کــهــنــه و نــو |
| بــــهـــرام کــــجــــا و گـــور او کـــو | وان بــــازوی شــــیــــر زور او کــــو |
| کــاووس چــه کــرد کــاس خــود را | وان کـاخ سـپــهـر اسـاس خــود را |
| چـنـگـیـز کـه بـود گـرگ این دشـت | وین دشـت ز گرگیش تـهی گشت |
| در پــنــجــه مــرگ روبـــهــی کــرد | قـالـب بــه مـصــاف او تــهـی کـرد |
| تــیـمــور شــه آن چــو ســد آهــن | ایـمــن ز فــســاد رخــنــه افــکــن |
| شـد در کـف عـجـز نـرم چـون مـوم | جــان داد ز مـلــک و مـال مـحــروم |
| شهرخ که بـه فرخـی بـه سـر بـرد | آوازه بـــه شــهــرخــی بـــدر بـــرد |
| شــد در صــف ایـن بــســاط آفــات | بـــا شــاهــرخــی قــریــنــه مــات |
| ســاقـی نـفـسـی بــهـانـه بــگـذار | رطــلـی دو مـی مـغـانـه پــیـش آر |
| آن مـی کـه دمـد بـه بـویـش از دل | ریـــحــــان دعـــای شــــاه عـــادل |
| شـــاهــی کــه ز ظــلــم عــار دارد | وز عــــدل و کـــرم شــــعــــار دارد |
| عدلش چو پـناه تـخت و تـاج است | او را بــه دعـا چـه احـتــیـاج اسـت |
| فــاروق چــو نـاقـه زیـن فـضــا رانـد | آوازه عـــدل او بــــه جــــا مـــانـــد |
| حـجـاج چـو رخت ازین دکان بـست | از ظـلـمـت ظـلـم او جـهـان رسـت |
| آن گـشــت بــه عــادلـی نـکــونـام | در روض رضــــــا گـــــرفــــــت آرام |
| وین زیسـت ز ظـالـمـی بـدانـدیش | صـد عـقـبـه عـقوبـت آمدش پـیش |
| خـوش وقـت کـسـی کـه پـند گیرد | عـــبـــرت ز کـــس دگـــر پـــذیـــرد |
| بــر ســبــلــت نــاپــســنـد خــنـدد | وان را کــه پـــســنــد کــار بـــنــدد |
| ســاقـی بــده آن مـی کـهـنـسـال | یــاقــوت مــذاب و لــعــل ســـیــال |
| آن می که چـو دوسـتـان بـنوشـند | بــا هـم بــه وفـا و مـهـر کـوشــنـد |
| آرام شــــــود رمـــــیـــــدگــــــان را | پـــیـــونـــد دهـــد بـــریـــدگـــان را |
| یــاری کــه کــنــد بــه یـار پــیـونــد | نــخــل امــلــش شــود بــرومــنــد |
| یــار اســت کــلــیــد گــنــج امــیـد | یــار اســت نــویـد عــیـش جــاویـد |
| مـقـصـود وجـود چـیـسـت جــز یـار | زین سـوداسـود چـیـسـت جـز یـار |
| تــــا خـــاتـــمـــت وجـــود از آغـــاز | مــرغــی نــکــنــد چــو یــار پـــرواز |
| خــاصــه کــه بــه بــاغ آشــنــایـی | بــــر شـــاخ وفـــا بــــود نـــوایـــی |
| یـعــنـی کــه نـوای لــطــف ســازد | دل هــای شــکــســتــگــان نــوازد |
| کــاری نــبــود بــه جــای ایـن کــار | یـــاران جـــهـــان فـــدای ایــن یــار |
| سـاقی دم صـبـح مشـکبـیز اسـت | و انفاس نسـیم صـبـح خـیز اسـت |
| آمـــد ز شـــرابـــخـــانـــه بـــویـــی | بـرخـیـز و بـه دسـت کـن سـبـویی |
| زان می که چـو شـمع جـان فـروزد | پــــروانـــه عـــقـــل را بــــســــوزد |
| چون عقل بـسوخت عشق سر زد | گـنـجـشـک بــشـد هـمـای پــر زد |
| خــود را بــرهـان ز حــیـلـه عــقــل | و آزاده شــو از عــقــیــلــه عــقــل |
| تــا ســود بــری ز مــایــه عــشــق | وآسـوده زیـی بــه سـایـه عـشـق |
| هر جـا عشق اسـت پـاکبـازیسـت | هر جا عقل است حیله سازیست |
| جــامـی بــه جــنـون عـشـقـبــازی | خــود را بــرهـان ز حــیـلـه ســازی |
| ور زانــکــه بـــدان شــرف نــیــرزی | کــایــیــن جـــنــون عــشــق ورزی |
| بـنشین و فسـانه خـوان و افسـون | زان کس که ز عشـق بـود مجـنون |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
