علی سپهرار
در جوار کـــــــــــاشکی ها من چه خـــــــوابی داشتم
عشق را مــــی جستم ار من انتخـــــــــــــابی داشتم
واژۀ افســـــــــوسِ ما از حیف و کــــــــــــاش آمد پدید
کــــــــــــــاشکی من بر زبان دیگر خطـــــــابی داشتم
یک شبی رؤیای رودی بر شبـــــــــــم حکمت نمــــــود
می خــــــــــــروشید او و من پــــــــا در رکابی داشتم
پایِ اسبــــــــم تــــــا به زانــــو در میــــــــــانِ رود بود
می کشیــــــــد او شیهه من هم اضطـــــرابی داشتم
تا اذان صبحـــــــــــــــــــدم صوتش به عــادت شد رها
فهمِ کـــــورِ مـــن شکفت : آری شبــــــــابی داشتم
« آب رود ار عشق و سنگِ در کَفَش گــــــــر عاشقست
عاشقم روزی دل از سنگِ مـــــــــــــــذابی داشتـــم »
این نه آن سنگی بُوَد کو بی دل است و ساکت است
امتـــــــحانی زیــــرِ سنگِ آسیــــــــابی داشتــــــم
سنـــــــــگدل بودن که تهمت وز صفات این دل است
کج شنیدی قصه را ؛ کِی ارتـــــــکابی داشتـــــم؟
قـــطره قـــطره در درونِ آبِ رودی دل چــــکیــــــــد
تــــا که شد سنگ آخــــــر اما ذات نـــــابی داشتم
کج مبیــــــــــن ما را که مــــــــا روحِ روانی بوده ایم
جـــــــــــاری اما همّتِ بس ناصـــــــــوابی داشتــم
دیـــــــــر جنبیدم شدم سنگ و به جــــان خویشتن
این صفت را من خریدم : چشمِ خـــــــــوابی داشتم
******************************
علی سپهرار
اثیر
بخش غزل | پایگاه خبری شاعر
منبع: سایت شعر ایران
