هـزار خــرمـی انـدر زمـانـه گــشــت پــدیـدهزار مـژده ز سـعـد فـلـک بـه ملـک رسـیدکه شـاه شـرق ملک ارسـلان بـن مسـعودعـــزیــز خـــود را انـــدر هــزا…
| هـزار خــرمـی انـدر زمـانـه گــشــت پــدیـد | هزار مـژده ز سـعـد فـلـک بـه ملـک رسـید |
| که شـاه شـرق ملک ارسـلان بـن مسـعود | عـــزیــز خـــود را انـــدر هــزار نـــاز بـــدیــد |
| سـپـهـر قـدری شـاهـی کـه وهـم آدمـیـان | هـزار جــهـد بــکـرد و بــه وهـم او نـرسـیـد |
| خـدایـگـانـا جـشـنـی اسـت مـلـک را امـروز | که هیچ جشنی گوش جهان چنین نشنید |
| دریـن بـهـار بــدیـن شـادی و بـدیـن رامـش | ز چـوب لاله شکفت و ز سنگ سبـزه دمید |
| بـه بـاغ ملک تـو خـسرو یکی نهالی رسـت | کـز آب دولـت و اقـبــال و بـخـت بـر بــالـیـد |
| بـدین مبـارک شـاخ ای درخـت بـخـت تـو نو | هـمـه نـســیـم بــزرگــی و عــز و نـاز وزیـد |
| ازو همیشه بـه هر نوع سایه خواهی یافت | وزو بـه کـام همه عـمـر میوه خـواهی چـید |
| خجـستـه جـشنی کردی و آنچـه کردی تـو | چنین سزید و بـه ایزد که جـز چنین نسزید |
| بـه پـیش خـسرو خسروملک بـه وجـه نثـار | فـلـک سـعـود بــرافـشـانـد و ابـر در بــاریـد |
| بـخـواسـت ابـر کـزو پـیـشـکـش نـثـار کـنـد | نـثــار او هـمــه نـاســفــتــه بــود مــرواریـد |
| بـه روی چشم و چراغ تو چشم دولت ملک | چو گشت روشن در وقت چشم بـد بـکفید |
| چــو خــواسـت ایـزد تــا مـلـک بــارور گـردد | خجـستـه شاخی کرد از درخت ملک پـدید |
| بـه پیش تخت تو خسرو ملک شود شاهی | کـه ملـک را همه شـاهان بـدو دهند کـلـید |
| به فتح و نصرت لشکر کشد به هفت اقلیم | کـه بـخـت رایـت او را بـر اوج چـرخ کـشـیـد |
| امـیـد مـلـک بــدو شــد قــوی و بــاد قــوی | بـلی و دشـمنت از عـمر و ملـک امید بـرید |
| در آن زمان که بـپـوشند خـلعت تـو بـه فخـر | سـپــهـر خــلـعـت عـمـر ابــد درو پــوشـیـد |
| بــدیـد چـشـم جـهـان خـلـعـت مـبــارک تـو | وان یـکـاد بــخـوانـد و سـبـک بـر او بـدمـیـد |
| گـزیـده سـیـرت شـاهـی و کـردگـار جـهـان | تـو را و شـاه تـورا از هـمـه جـهـان بــگـزیـد |
| بـروی ایـن شـاه ای شـاه شـاد و خـرم زی | بـه خـرمی و بـه شـادی بـخـواه جـام نبـید |
| همیشـه بـا دید اندر جـهان چـو گل خـندان | چـو بـخـت وارون بـر حـال دشـمنان خـندید |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
