قالب شعر: غزل

در این نی تا به کِی باید دمیدن

به راه عاشقی قامت خمیدن

به بام آسمان می گردی ای چشم

از این بام آخرش، باید پریدن

کجا بستی که داربست هم نداری

که دنیا گرگ و تو میش دویدن

سراب در جام دل پر کرده ای، عشق

همه حسرت، کجا وصلت چشیدن

جهان است کفش تنگ و پای ما لنگ

به سینه تا به  پایان رهش باید خزیدن