تــا مــرا بــود بــر ولــایــت دســتبــودم ایـزد پــرســت و شـاه پــرسـتامــر شـــه را و حـــکـــم الــلــه رانــبــدادم بــه هــیــچ وقــت از دســتد…
| تــا مــرا بــود بــر ولــایــت دســت | بــودم ایـزد پــرســت و شـاه پــرسـت |
| امــر شـــه را و حـــکـــم الــلــه را | نــبــدادم بــه هــیــچ وقــت از دســت |
| دل بـه غزو و بـه شغل داشـتـمی | دشـمـنـان را از آن همـی دل خـسـت |
| چــون بــه کـفـار مـی نـهـادم روی | بـس کس از تیغ من همی بـه نرست |
| بــه یـکـی حــمـلـه مـن افــتــادی | خـیل دشـمـن ز شـشـهزار نشـسـت |
| مــگــر از زخــم تـــیــغ مــن آهــن | حـلقه گشـت و ز زخـم تـیغ بـجـسـت |
| آمـد اکـنـون دو پـای مـن بــگـرفـت | خـویـشـتــن در حــمـایـتــم پــیـوسـت |
| مــن کـــنــون از بـــرای راحـــت او | بـه گه خـفتـن و بـخـاسـت و نشست |
| دست در دست برده چون مصروع | پـای در پـای می کشـم چـون مسـت |
| بــس کـه گـویـنـد از حـمـایـت اگـر | بکشی دست و رسم آن آئین هست |
| جــز بــه فـرمـان شـهـریـار جـهـان | بـــاز کــی دارم از حـــمــایــت دســت |
| تـا نگوید کـسـی که از سـر جـهل | بـنده مسـعـود امان خـود بـشـکسـت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
