قالب شعر: مثنوی

به نام یگانه‌سراینده‌ی دیوان آفرینش

می‌توان برداشت کرد از: آیه‌های حق، چنین:
از تباری پاک، می‌مانَد صفا، روی زمین

همچنین، لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک
شاخه‌هایش سر به‌افلاک‌ست‌و پُرمیوه‌ست‌و پاک

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی‌گمان
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان

از صفای اصلِ نیکو، پای می‌گیرد نهال
بی وجودِ بذرِ خالص، هست، سرسبزی، محال

چون که باشد یک پدر، اهلِ کمالاتی زلال
ای‌بسا؛ فرزند او هم هست، دارای کمال

همچنین، گر مادری باشد زنی خوب و، عفیف
از وفای دامنش، روید گلی سرخ و، لطیف

پرورش می‌یابد از: قلبِ گلستان، بوی ناب
می‌کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب

نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک
سرفِرازی می‌دمد، از کوششِ دل‌بندِ نیک

آب اگر، سرچشمه‌اش، آلوده باشد، در مسیر
می‌کند، آلودگی را منتقل؛ بالا و زیر

آبِ پاک امّا، طراوت‌بخشِ بستانِ صفاست
جوششِ آن، باعثِ سرسبزیِ دنیای ماست

جمله‌ی پیغمبران از نسلِ نابی بوده‌اند
در زلالیِ نهانی، مثلِ آبی بوده‌اند

جمله‌ی فرعونیان از بطنِ شر، زاده، شدند
باعثِ آزارِ مردانِ دل‌آزاده، شدند

بس نکو اَست این؛ اگر باشد، هم‌آواییِ ما:
«رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ» نسلِ خوب و، باخدا

من دعا دارم به پایان، قلبتان، گلشن شود
چشمتان، با مهرِ فرزندانِ مَه، روشن شود

از نژادِ پاکتان، روید گلستانِ صفا
حس بگیرد نایتان از: نغمه‌هایی، جان‌نوا

چون که رخت از: این جهان، بُردید بیرون، یادتان
در دلِ دنیا بماند؛ با ثنایی بیکران

بر شما همواره باشد، صد درود و، صد سلام
از شما باقی بماند، نسلِ نابی… والسّلام

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف_احساس)

دکلمه و تنظیم: علی برهانی (ودود)