گــهــر ســـنــجـــان دریــای مــعــانــیورق خــوانــان وحــی آســمــانـیچـــو تـــاریــخ جـــهــان کــردنــد آغـــازچــنـیـن دادنـد ازان آدم خــبــر …
| گــهــر ســـنــجـــان دریــای مــعــانــی | ورق خــوانــان وحــی آســمــانـی |
| چـــو تـــاریــخ جـــهــان کــردنــد آغـــاز | چــنـیـن دادنـد ازان آدم خــبــر بــاز |
| که چون چـشم جـهان بـینش گشادند | بـــر او اولـــاد او را جـــلــوه دادنــد |
| صـفـوف انـبــیـا یـکـجــا پــس و پــیـش | سـتـاده هر صفی در پـایه خـویش |
| صـــفـــوف اولــیــا قــایــم دگــر جـــای | نــهــاده در مــقــام پــیــروی پـــای |
| گــروهــی بـــا شــکــوه پــادشــاهــی | بـه تـاج شـوکـت شـاهی مبـاهی |
| سـتـاده صـف بــه صـف دیـگـر خـلـایـق | بـه تـرتـیب خـوش و دسـتـور لـایق |
| چــو آدم سـوی آن مـجــمـع نـظـر کـرد | ز هر جـمعـی تـمـاشـای دگـر کـرد |
| به چشمش یوسف آمد چون یکی ماه | نـه مـه خـورشـید اوج عـزت و جـاه |
| چـو شـمـع انجـمـن زان جـمـع مـمـتـاز | میان جـمـع شـمـع آسـا سـرافـراز |
| جــمــال نــیــکــوان در پـــیــش او گــم | چـنـان کـز پــرتـو خـورشـیـد انـجـم |
| ردای دلـــبـــری افـــکـــنــده بـــر دوش | فـدای خـاک پــایـش صـد رداپـوش |
| کـمـال حـسـنـش از انـدیـشـه بــیـرون | ز حـد عـقـل فـکـرت پـیشـه بـیرون |
| بــه پــشـتــش خــلـعـت لـطـف الـهـی | بــه فـرقـش تــاج فـر پــادشـاهـی |
| جــبــیـنـش مـطــلـع صــبــح ســعـادت | شـب غـیب از رخـش روز شـهادت |
| هـمـه پـیـغـمـبــران از پـیـش و از پــس | ز ظـلمت های جـسـمانی مقدس |
| همه ارواح قـدسـی بـی کم و کاسـت | علم ها بـرکشیده از چپ و راست |
| دریـن مـحــرابــی خــورشــیـد قـنـدیـل | فـکـنده غـلـغـل تـسـبـیح و تـهلیل |
| ازان جــاه و جــمـال آدم عـجــب مـانـد | بــه عـنـوان تــعـجـب زیـر لـب رانـد |
| که یارب این درخـت از گلشـن کیسـت | تـماشـاگاه چـشـم روشن کیسـت |
| بــر او ایـن پــرتــو دولــت چــرا تــافــت | جـمال و جـاه چـندین از کجـا یافت |
| خــطــاب آمـد کــه نـور دیـده تــوســت | فـرحـبـخـش دل غـمـدیده تـوسـت |
| ز بــاغـسـتـان یـعـقـوبـی نـهـالـیـسـت | ز صـحـرای خـلیل الـله غـزالیسـت |
| ز کـــیــوان بـــگــذرد ایــوان جـــاهــش | زمـیـن مـصـر بـاشـد تـخـتـگـاهـش |
| ز بـس خوبـی که در رویش عیان است | حـسـدانگـیز خـوبـان جـهان اسـت |
| کــــنــــد روی تــــو را آیـــیـــنــــه داری | به بخشش زانچه در گنجینه داری |
| بــگـفـت ایـنـک در احــســان گـشــادم | ز شـش دانگ جـمـالـش چـار دادم |
| ازان خــوبــی کــه بــاشــد دلــبــران را | دو بـخـش او را یکـی مر دیگـران را |
| پــی نــســخ بــتــان درج ار گــشــایــد | خـط حـسـن همـه ثـلـثـش نـمـاید |
| پـس آوردش بـه سـوی سـینه خـویش | صفا بـخش از دل بـی کینه خویش |
| ز مـهـر خــویـشــتــن کـردش خــبــردار | بـه پـیشانی زدش بـوسـی پـدروار |
| چـو گـل از ذوق فـرزنـدیش بـشـکـفـت | چـو بـلبـل بـر گل رویش دعـا گفت |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
