خلیل فریدی – با طعم تو

بوی توحید از غزلهای نگاهت می رسد
از خدا پر می شود هر ادعا با طعم تو

از هوسهایم به مستی، با میِ گلگون مپرس
زنده میدارد مرا این اشتها با طعم تو

هاتفم در وصف گلزار و بهار و زندگی
قصه ها می گفت در گوش صبا با طعم تو

لعل آبت در خیالم تشنگی می آورد
بوسه میجوشد زآب ِ چشمه ها با طعم تو

جان به لب تا کی نشینم چشم در راهت، بیا
می کُشد آخر مرا این ماجرا با طعم تو

آفتاب بیقرار و مست را دور فلک
در طلوعِ صبح می کرد آشنا با طعم تو

خانه ی آیینه از عشق تو لبریز است و بس
او جدا در حیرتست و من جدا با طعم تو