قالب شعر: شعر نیمایی
ناگهان سوخت وسایل کارش
موتورِ کنارِ چادرها،
میکروفون، ضبط صوت، دفترچه،
عکس های ذخیره روی لپ تاپش.
موشکی که موتور را نشانه گرفت،
هرچه آنجا بود را سوزاند:
جلیقه ی روی دسته ی موتور مانده،
کیف نسبتا کوچکی که روی موتور
با تمام دستنوشته ها، به جامانده.
بود در جیب دیگر کیفش
قرآنِ یادگاری پدرش
و کنار آن، عکس همسر و سه ساله دخترشان
تیز-آتشی بود برای تکه های دلش.
این طرف، وسایل او بود؛
آن طرف، تک و تنها بود خودش؛
دستنوشته هایش این طرف می سوخت،
آن طرف، شرحه شرحه می شد جگرش.
همچنان که در دلش غوغا بود،
ناگهان ترکشی آمد
سر سبزِ او را زمین انداخت؛
جانش از جسم، چون جدا می شد،
قلم از جیب او، افتاد.
خون او که روان بود روی زمین
به قلم چون رسید، جوش آمد؛
جوهر سرخش را به قلم بخشید
قلم از درد، به خروش آمد.
« ای کسی که از اهالی قلمی!
اگر از بیداد و ظلم، بیزاری
بایدت سوی حق، گام برداری.
برخیز و قلم را از زمین بردار
با قطره های خونِ خبرنگار شهید
داستانی از مقاومت بنگار.
