قالب شعر: شعر سپید

خاک خورده…!

به قلب پینه بسته‌ام

نگاه کن… شکسته‌ام

از انتظار… از این سکوتِ بی‌شُمار

خسته ام

خیال می‌کنی که رفته‌ای؟!

تو بر فراز هفته ای…

میانِ جان … میان استخوان بودنم

نهُفته‌ای … !

چه بد اسیر می‌کنی مرا

به خنده‌های مُرده‌ات

شبانه درد می‌کشم

ز عشق خاک خورده‌ات…

در اضطراب بی‌نشان

مرا به زور بُرده‌ای

زِ فصل روشنِ جهان

مرا به گور برده‌ای…

بگو کجا برای تو

تنی زِ خاک بر کنم

تَبر به دست مانده‌ام

که دل زِ کوه بشکنم…

هنوز هم به یاد تو

ز غم ترانه می‌کنم

چو درد می‌کشد دلم

تو را بهانه میکنم…

کسی ز حال من ولی

تو را خبر نمی‌دهد

شراب جامِ رفتنت

به دل اثر نمیدهد..‌.

چه طعنه‌ها که خورده‌ام

زِ چهره‌های بی‌نشان

دگر تو را سپرده ام ؛

به دستِ مُبهم زمان …

ببین که شعرِ کاغذم

مسیر باد می‌شود …

تمام واژه واژه‌اش

اسیر باد می‌شود …

کمی نگاه کن به آسمان

ستاره‌ای زِ حالِ تو

ببین شهاب می‌دمَد

دوباره در خیال تو …

حسین برقی

چ ِ