بـه سـرهـنـگ سـلـطـان چـنـیـن گـفـت زنکــه خــیــز ای مــبــارک در رزق زنبـــرو تـــا ز خـــوانــت نــصــیــبـــی دهــنــدکـه فــرزنـد کـانـت نـظــر ب…
| بـه سـرهـنـگ سـلـطـان چـنـیـن گـفـت زن | کــه خــیــز ای مــبــارک در رزق زن |
| بـــرو تـــا ز خـــوانــت نــصــیــبـــی دهــنــد | کـه فــرزنـد کـانـت نـظــر بــر رهـنـد |
| بـــگــفــتـــا بـــود مــطـــبـــخ امــروز ســـرد | که سـلطان بـه شـب نیت روزه کرد |
| زن از نــاامــیــدی ســر انــداخـــت پـــیــش | همی گفت با خود دل از فاقه ریش |
| که سلطان از این روزه گویی چه خواست؟ | کـه افـطـار او عـید طـفـلـان ماسـت |
| خـــورنــده کــه خــیــرش بـــرآیــد ز دســت | بــه از صـائم الـدهـر دنـیـا پــرســت |
| مــســـلــم کــســـی را بـــود روزه داشــت | کـه درمنده ای را دهد نان چـاشـت |
| وگــرنــه چـــه لــازم کــه ســعــیــی بـــری | ز خـود بـازگیری و هم خـود خـوری؟ |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
