پادشاهی با غلامی عجمی در کشتی نشست غلام هرگز دریا ندیده بود و محنت کشتی نیازموده، گریه و زاری درنهاد و لرزه در اندامش افتاد، چندانکه ملاطفت کردند آرام…
| پادشاهی با غلامی عجمی در کشتی نشست غلام هرگز دریا ندیده بود و محنت کشتی نیازموده، گریه و زاری درنهاد و لرزه در اندامش افتاد، چندانکه ملاطفت کردند آرام نگرفت، ملک را عیش از او منغض شد و چاره ندانستند؛ | |
| حکیمی در آن کشتی بود ملک را گفت: اگر فرمان دهی من او را بطریقی خاموش گردانم، ملک گفت: غایت لطف و کرم باشد، بفرمود غلامرا بدریا انداختند باری چند غوطه بخورد پس مویش بگرفتند و سوی کشتی آوردند. | |
| بدو دست در سکان کشتی آویخت، چون برآمد بگوشه ای بنشست و قرار گرفت ملک را عجب آمد که در این چه حکمت بود، گفت از اول محنت غرقه شدن نچشیده بود و قدر سلامت کشتی نمیدانست همچنین قدر عافیت کسی داند که بمصیبتی گرفتار آید | |
| ای سیرتـرانان جوین خوش ننماید | معشوق منست آنکه بنزدیک تو زشتست |
| حوران بهشتی را دوزخ بود اعراف | از دوزخـیان پـرس که اعـراف بـهشـتـسـت |
| فـرقـسـت میان آنکـه یارش در بـر | بــا آنـکــه دو چــشــم انــتــظــارش بــر در |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
