زاهدی مهمان پادشاهی بود. چو بطعام خوردن بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون بنماز برخاستند بیشتر از آن کرد که عادت او. تا ظن صلاحیت در حق او…
| زاهدی مهمان پادشاهی بود. چو بطعام خوردن بنشستند کمتر از آن خورد که ارادت او بود و چون بنماز برخاستند بیشتر از آن کرد که عادت او. تا ظن صلاحیت در حق او زیادت کنند | |
| ترسم نرسی بکعبه ای اعرابی | کین ره که تو میروی به ترکستانست |
| چون بمقام خویش آمد سفره خواست تا تناولی کند. پسری صاحب فراست داشت گفت: ای پدر باری به مجلس سلطان در طعام نخوردی؟ گفت: در نظر ایشان چیزی نخوردم که بکار آید. گفت: نماز را هم قضا کن که چیزی نکردی که بکار آید | |
| ای هنـرها نهاده بـر کـف دسـت | عــیــب هــا بــرگــرفــتــه زیــر بــغــل |
| تـا چه خواهی خریدن ای مغرور | روز درمــانــدگـــی بـــســـیــم دغـــل |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
