ملکزاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادرانش بلند و خوبروی، باری پدر بکراهیت و استحقار در او نظر کردی پسر به فراست و استبصار بجای آورد و گف…
| ملکزاده ای را شنیدم که کوتاه بود و حقیر و دیگر برادرانش بلند و خوبروی، باری پدر بکراهیت و استحقار در او نظر کردی پسر به فراست و استبصار بجای آورد و گفت: ای پدر کوتاه خردمند به از نادان بلند، نه هر چه بقامت مهتر بقیمت بهتر الشاة نظیفة و الفیل جیفة | |
| اقـــــل جـــــبـــــال الـــــارض طـــــور و انـــــه | لــاعـــظـــم عـــنــدالــلــه قـــدر او مــنــزلــا |
| آن شـــــنــــیــــدی کـــــه لــــاغـــــری دانــــا | گــــفــــت روزی بــــابــــلــــهـــی فــــربــــه |
| اســـــب تـــــازی اگــــر ضــــعــــیــــف بـــــود | هــمـــچـــنـــان از طـــویــلـــه ای خـــر بـــه |
| پدر بخندید و ارکان دولت بپسندیدند و برادران بجان برنجیدند | |
| تـــا مـــرد ســـخـــن نـــگـــفـــتـــه بــــاشـــد | عـــیــب و هــنـــرش نــهــفـــتـــه بـــاشـــد |
| هـر بــیـشـه گـمـان مـبــر کـه خــالـی اسـت | بـــاشــد کــه پـــلــنــگ خــفــتـــه بـــاشــد |
| شنیدم که ملک را در آن نزدیکی دشمنی صعب روی نمود، چون لشکر از هر دو جانب روی در هم آوردند اول کسیکه اسب در میدان جهانید آن پسر بود و گفت: | |
| آن نه من باشم که روز جنگ بینی پشت من | آن منم کاندر میان خاک و خون بینی سری |
| کـانکـه جـنگ آرد بـخـون خـویش بـازی میکـند | روز میدان، وآنکـه بـگـریزد بـخـون لـشـکـری |
| این بگفت و بر سپاه دشمن زد و تنی چند از مردان کاری بینداخت، چون پیش پدر بازآمد زمین خدمت ببوسید و گفت | |
| ای کــه شـــخـــص مــنــت حـــقــیــر نــمــود | تــــا درشــــتــــی هـــنــــر نــــپــــنــــداری |
| اســــب لــــاغــــر مــــیــــان بـــــکــــار آیــــد | روز مــــــیــــــدان نــــــه گـــــــاوپـــــــرواری |
| آورده اند که سپاه دشمن بیقیاس بود و اینان اندک، جماعتی آهنگ گریز کردند پسر نعره ای بزد و گفت: ای مردان بکوشید یا جامه زنان بپوشید؛ | |
| سوارانرا بگفتن او تهور زیادت گشت و بیکبار حمله آوردند، شنیدم که هم در آن روز بر دشمن ظفر یافتند ملک سر و چشمش ببوسید و در کنار گرفت و هر روزش نظر بیش کرد تا ولیعهد خویش کرد، برادران حسد بردند و زهر در طعامش کردند؛ | |
| خواهرش از غرفه بدید و دریچه برهم زد، پسر دریافت و دست از طعام بازکشید و گفت: محالست که هنرمندان بمیرند و بیهنران جای ایشان بگیرند | |
| کــــس نــــیـــایـــد بــــزیـــر ســــایـــه بــــوم | ور هــمـــای از جـــهـــان شـــود مـــعـــدوم |
| پدر را از اینحال آگاهی دادند برادرانش را بخواند و گوشمالی بواجب داد، پس هر یک را از اطراف بلاد حصه ای معین کرد تا فتنه بنشست و نزاع برخاست که ده درویش در گلیمی بخسبند و دو پادشاه در اقلیمی نگنجند | |
| نـــیـــم نـــانـــی گـــر خــــورد مـــرد خــــدای | بـــذل درویــشـــان کـــنــد نــیــمـــی دگـــر |
| مــلـــک اقـــلـــیــمــی بـــگـــیــرد پـــادشـــاه | هــمــچـــنــان دربـــنــد اقـــلــیــمــی دگـــر |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
