گـفــت روزی فـرخ و مـســعــود بــودروز عــرض لــشــگــر مــحــمــود بـــودشد بـه صحرا بـی عدد پیل و سپـاهبــود بــالـایـی، بــر آنـجــا رفــت شــاهشـد…
| گـفــت روزی فـرخ و مـســعــود بــود | روز عــرض لــشــگــر مــحــمــود بـــود |
| شد بـه صحرا بـی عدد پیل و سپـاه | بــود بــالـایـی، بــر آنـجــا رفــت شــاه |
| شـد بــر او هـم ایـاز و هـم حــسـن | هـر سـه مـی کـردنـد عـرض انـجـمـن |
| بــود روی عــالــم از پــیـل و ســپــاه | هـمـچـو از مـور و مـلـخ بــگـرفـتــه راه |
| چـشـم عـالم آن چـنان لشـگـر ندید | بـیش از آن لشـگـر کـسـی دیگـر ندید |
| پــس زفــان بــگـشــاد شــاه نـامـور | بــا ایـاز خـاص خـود گـفـت، ای پــسـر |
| هسـت چـندین پـیل و لشگر آن من | مـن هـمـه آن تــو، تــو ســلـطـان مـن |
| گـرچـه گـفـت این لـفـظ شـاه نامدار | ســخـــت فــارغ بـــود ایــاز و بـــرقــرار |
| شـاه را خـدمـت نـکـرد ایـن جـایـگـاه | خـود نگفت او کین مرا گفتـسـت شاه |
| شد حـسـن آشفتـه وگفت ای غلام | مـی کـنـد شـاهـیـت چـنـدین احـتـرام |
| تـو چنین استـاده چون بـی حرمتـی | پـشـت خـم ندهی و نکـنی خـدمـتـی |
| تــو چــرا حــرمـت نـمـی داری نـگـاه | حـق شناسی نبـود این در پـیش شاه |
| چـون ایاز القصه بـشـنود این خـطاب | گفـت هسـت این را موافـق دو جـواب |
| یک جواب آنست کین بـی روی و راه | گـر کـنـد خـدمـت بــه پـیـش پـادشـاه |
| یا بـه خـاک افتـد بـه خواری پـیش او | یــا ســخــن گــویــد بــزاری پــیـش او |
| بــیـشــتــر از شــاه و کـمـتــر آمـدن | جـــمــلــه بـــاشــد در بـــرابـــر آمــدن |
| مـن کـیـم تــا ســر بــدیـن کــار آورم | در مــــیــــان خــــود را پــــدیـــدار آورم |
| بـنده آن اوست و تـشریف آن اوست | من کـیم، فـرمـان همه فـرمان اوسـت |
| آنــچ هــر روزی شـــه پـــیــروز کــرد | ویــن کـــرم کــو بـــا ایــاز امــروز کــرد |
| گـر دو عـالـم خـطـبــه ذاتـش کـنـنـد | مـی نـدانـم تــا مــکــافــاتــش کــنـنـد |
| مـن دریـغ مـعـرض کـجــا آیـم پــدیـد | مـن کـه بــاشــم، یـا چــرا آیـم پــدیـد |
| نی کـنـم خـدمـت نه در سـر آیمـش | کــیــســتــم تـــا در بـــرابـــر آیــمــش |
| چون حسن بشنود این قول از ایاس | گـفـت احـسـنت ای ایاز حـق شـناس |
| خــط بــدادم مـن کــه در ایـام شــاه | لـایـقـی هـر دم بــه صـد انـعـام شــاه |
| پـس حسن دیگر بـگفتـش کو جـواب | گفت نیست آن پـیش تـو گفتـن صواب |
| گـر من و شـه هر دو بـا هم بـودمی | این سـخـن را سـخـت محـرم بـودمی |
| لـیـک تـو چـون مـحـرم آن نـیـسـتـی | چون بـگویم، چون تـو سلطان نیستی |
| پـس حـسـن را زود بـفرسـتـاد شـاه | شد حـسـن نیز از حـسـاب آن سـپـاه |
| چون در آن خلوت نه ما بـود و نه من | گـر حـسـن مـویی شـود نبـود حـسـن |
| شـاه گـفـتــا خــلـوت آمـد، راز گـوی | آن جــواب خــاص بـــا مــن بــاز گــوی |
| گـفـت هر گـه از کـمـال لـطـف شـاه | مـی کـنـد سـوی مـن مـسـکـین نگـاه |
| در فـــروغ پــــرتــــو آن یـــک نـــظـــر | مـحـو می گـردد وجـودم سـر بـه سـر |
| از حــــیـــای آفــــتــــاب فـــر شــــاه | پــاک بــرمـی خـیـزم آن سـاعـت ز راه |
| چـون نـمـی مـانـد ز مـن نـام وجــود | چون به خدمت پیشت افتم در سجود |
| گر تـو می بـینی کـسـی را آن زمان | مـن نـیم آن هـسـت هم شـاه جـهـان |
| گر تـو یک لطـف و اگر صـد می کنی | از خــداونـدی تــو بــا خـود مـی کـنـی |
| ســایـه ای کـو گـم شـود در آفـتــاب | زو کـی آیـد خــدمـتــی در هـیـچ بــاب |
| هسـت ایازت سـایه ای در کـوی تـو | گـــم شــــده در آفــــتــــاب روی تــــو |
| چون شد از خود بـنده فانی او نماند | هرچ خـواهی کـن تـو دانـی او نـمـانـد |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
