چـــنــیــن نــقـــل دارم ز مـــردان راهفــقــیــران مــنــعــم، گــدایــان شــاهکـه پـیـری بــه در یـوزه شـد بــامـداددر مــــســـــجـــــدی دیــــد …
| چـــنــیــن نــقـــل دارم ز مـــردان راه | فــقــیــران مــنــعــم، گــدایــان شــاه |
| کـه پـیـری بــه در یـوزه شـد بــامـداد | در مــــســـــجـــــدی دیــــد و آواز داد |
| یکی گفتـش این خـانه خـلق نیست | که چـیزی دهندت، بـشوخی مایست |
| بـدو گفـت کـاین خـانه کـیسـت پـس | که بخشایشش نیست بر حال کس؟ |
| بگفتا خموش، این چه لفظ خطاست | خــداونــد خــانــه خــداونــد مــاســت |
| نـگـه کـرد و قــنـدیـل و مـحــراب دیـد | بـه سـوز از جـگـر نعـره ای بـر کـشـید |
| که حیف است از این جـا فراتـر شدن | دریـغ اسـت مـحـروم از ایـن در شـدن |
| نـرفـتـم بـه مـحـرومـی از هـیچ کـوی | چـــــرا از در حـــــق شــــوم زردروی؟ |
| هم این جـا کنم دست خـواهش دراز | کــه دانــم نــگــردم تــهـیـدســت بــاز |
| شـنیدم که سـالی مجـاور نشـسـت | چــو فـریـاد خــواهـان بــرآورده دسـت |
| شـبـی پـای عمرش فرو شـد بـه گل | تــپــیـدن گـرفــت از ضــعــیـفـیـش دل |
| سحر بـرد شخصی چـراغش بـه سر | رمــق دیـد از او چــون چــراغ ســحــر |
| هـمـی گـفـت غــلـغـل کـنـان از فـرح | و مــن دق بـــاب الــکــریــم انــفــتــح |
| طــلــبــکــار بــایـد صــبــور و حــمـول | کــه نـشــنـیـده ام کــیـمـیـاگـر مـلـول |
| چـه زرهـا بــه خـاک سـیـه در کـنـنـد | کـه بـاشـد کـه روزی مـسـی زر کـنند |
| زر از بـهـر چـیـزی خـریـدن نـکـوسـت | نـخـواهـی خـریـدن بـه از یـاد دوسـت |
| گــر از دلــبــری دل بــه تــنــگ آیـدت | دگـر غــمـگـســاری بــه چــنـگ آیـدت |
| مـبــر تــلـخ عــیـشــی ز روی تــرش | بـــه آب دگــر آتـــشـــش بـــاز کـــش |
| ولـی گــر بــه خــوبــی نـدارد نـظــیـر | بـــه انــدک دل آزار تــرکــش مــگــیــر |
| تــوان از کــســی دل بـــپــرداخــتــن | کـه دانـی کـه بــی او تـوان سـاخـتـن |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
