خانه / کتابخانه دیجیتال / کتاب های شاعران / سعدی شیرازی / بوستان سعدی / حکایت ذوالنون مصری

حکایت ذوالنون مصری

چــنــیـن یــاد دارم کــه ســقــای نــیـلنـکـرد آب بــر مـصـر سـالـی سـبــیـلگـروهـی ســوی کـوهـســاران شـدنـدبــه فــریـاد خــواهـان بــاران شــدنــد…

چــنــیـن یــاد دارم کــه ســقــای نــیـل	نـکـرد آب بــر مـصـر سـالـی سـبــیـل
گـروهـی ســوی کـوهـســاران شـدنـد	بــه فــریـاد خــواهـان بــاران شــدنــد
گــرســتــنــد و از گــریــه جــویـی روان	بـــیــایــد مـــگـــر گـــریــه آســـمـــان
بـه ذوالنون خـبـر بـرد از ایشـان کسـی	که بر خلق رنج است و زحمت بسی
فـــرو مـــانــدگـــان را دعـــائی بـــکـــن	کـه مـقـبــول را رد نـبــاشـد ســخــن
شـنیدم کـه ذوالـنون بـه مدین گـریخـت	بـسـی بـرنـیـامـد کـه بــاران بـریـخـت
خـبـر شد بـه مدین پـس از روز بـیسـت	کـه ابـر سـیه دل بـرایشـان گـریسـت
ســبـــک عــزم بـــاز آمــدن کــرد پــیــر	کـه پـر شـد بـه سـیـل بـهـاران غـدیـر
بــپــرســیـد از او عــارفــی در نـهـفــت	چـه حکمت در این رفتـنت بـود؟ گفت
شــنـیـدم کــه بــر مــرغ و مــور و ددان	شـــود تـــنــگ روزی ز فــعـــل بـــدان
در ایـن کـشـور انـدیـشـه کـردم بـسـی	پــریـشـان تـر از خـود نـدیـدم کـسـی
بـــرفـــتـــم مــبـــادا کـــه از شـــر مــن	بـــبـــنــدد در خـــیــر بـــر انــجـــمـــن
بــهـی بــایـدت لـطــف کـن کـان بــهـان	نــدیـدنــدی از خــود بــتــر در جــهـان
تــو آنـگــه شــوی پــیـش مـردم عــزیـز	کـه مـر خـویشـتـن را نگـیری بـه چـیز
بــزرگـی کـه خــود را نـه مـردم شـمـرد	بــه دنـیـا و عــقـبــی بــزرگـی بــبــرد
از ایـن خــاکــدان بــنـده ای پــاک شــد	که در پـای کـمتـر کـسـی خـاک شـد
الــا ای کـــه بـــر خـــاک مــا بـــگــذری	بـــه جـــان عـــزیــزان کـــه یـــادآوری
که گر خاک شد سعدی، او را چه غم؟	کـه در زنـدگـی خـاک بـوده سـت هم
بـــه بــیــچــارگــی تــن فــرا خــاک داد	وگــر گــرد عــالــم بـــرآمــد چــو بـــاد
بــســی بــرنـیـایـد کـه خــاکـش خــورد	دگــر بـــاره بـــادش بــه عــالــم بـــرد
مـگـر تــا گـلـسـتـان مـعـنـی شـکـفـت	بـر او هیچ بـلبـل چـنین خـوش نگفـت
عـجــب گـر بــمـیـرد چــنـیـن بــلـبــلـی	کـه بــر اســتــخــوانـش نـرویـد گـلـی