رئیـس دهـی بــا پــســر در رهـیگـذشـتـند بـر قـلب شـاهنشـهیپـسـر چـاوشـان دیـد و تـیغ و تـبـرقـبــاهـای اطــلـس، کـمـرهـای زریــلــان کــمــانــدار نـ…
| رئیـس دهـی بــا پــســر در رهـی | گـذشـتـند بـر قـلب شـاهنشـهی |
| پـسـر چـاوشـان دیـد و تـیغ و تـبـر | قـبــاهـای اطــلـس، کـمـرهـای زر |
| یــلــان کــمــانــدار نــخــچــیــر زن | غــلـامـان تــرکــش کــش تــیـرزن |
| یـکـی در بــرش پــرنـیـانـی قــبــاه | یکی بـر سـرش خـسـروانی کـلاه |
| پـسر کان همه شوکت و پـایه دید | پــدر را بــه غــایـت فـرومـایـه دیـد |
| که حالش بگردید و رنگش بـریخت | ز هیبـت بـه پـیغوله ای در گریخت |
| پـسـر گـفـتـش آخـر بــزرگ دهـی | بـه سـرداری از سـر بـزرگان مهی |
| چه بـودت که بـبـریدی از جان امید | بـلـرزیدی از بـاد هـیبـت چـو بـید؟ |
| بـلـی، گـفـت سـالـار و فـرماندهم | ولـی عـزتـم هـسـت تــا در دهـم |
| بــزرگـان ازان دهـشــت آلـوده انـد | کــه در بــارگــاه مـلــک بــوده انـد |
| تو، ای بی خبر، همچنان در دهی | که بر خویشتن منصبی می نهی |
| نــگــفــتــنــد حــرفــی زبــان آوران | کـه سـعـدی مثـالـی نگـوید بـر آن |
| *** | |
| مگر دیده بـاشـی که در بـاغ و راغ | بـتابـد به شب کرمکی چون چراغ |
| یکی گفتـش ای کرمک شـب فروز | چه بـودت که بیرون نیایی به روز؟ |
| بـبـیـن کآتـشـی کـرمـک خـاک زاد | جـواب از سـر روشـنـایـی چـه داد |
| که من روز و شب جز بـه صحرانیم | ولـی پـیـش خـورشـیـد پـیـدا نـیم |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
