یـکـی پــیـش داود طـائی نـشـســتکه دیدم فـلان صـوفـی افـتـاده مسـتقــی آلــوده دســتــار و پــیـراهـنــشگـروهـی سـگـان حــلـقـه پــیـرامـنـشچـو پـیر ا…
| یـکـی پــیـش داود طـائی نـشـســت | که دیدم فـلان صـوفـی افـتـاده مسـت |
| قــی آلــوده دســتــار و پــیـراهـنــش | گـروهـی سـگـان حــلـقـه پــیـرامـنـش |
| چـو پـیر از جـوان این حـکـایت شـنـید | بـــه آزار از او روی در هــم کـــشـــیــد |
| زمـانی بـرآشـفـت و گـفـت ای رفـیق | بـــکـــار آیــد امـــروز یـــار شـــفـــیــق |
| بــرو زان مــقــام شــنــیـعــش بــیــار | که در شرع نهی است و در خـرقه عار |
| به پشتش درآور چو مردان که مست | عــنــان ســلــامــت نـدارد بــه دســت |
| نـیوشـنـده شـد زین سـخـن تـنـگـدل | بـه فـکـرت فـرو رفـت چـون خـر بـه گل |
| نه زهره کـه فـرمـان نگـیرد بـه گـوش | نـه یـارا کـه مـسـت انـدر آرد بـه دوش |
| زمــانـی بــپــیـچــیـد و درمــان نــدیـد | ره ســـرکــشــیــدن ز فــرمــان نــدیــد |
| میان بـست و بی اختیارش بـه دوش | درآورد و شــهــری بــر او عــام جــوش |
| یکـی طـعـنه می زد کـه درویش بـین | زهــی پـــارســایــان پـــاکــیــزه دیــن! |
| یکی صوفیان بـین که می خـورده اند | مـرقــع بــه ســیـکــی گــرو کــرده انـد |
| اشـارت کـنـان ایـن و آن را بـه دسـت | که آن سرگران است و این نیم مست |
| بـه گـردن بـر از جـور دشـمن حـسـام | بــه از شـنـعـت شـهـر و جــوش عـوام |
| بـلـا دید و روزی بـه محـنت گـذاشـت | بـه ناکام بـردش بـه جـایی که داشـت |
| شــب از فـکـرت و نـامـرادی نـخــفـت | دگـر روز پــیـرش بــه تــعــلـیـم گـفــت |
| مـــریـــز آبــــروی بــــرادر بـــه کـــوی | کــه دهـرت نــریـزد بــه شــهـر آبــروی |
گروه کتاب پایگاه خبری شاعر
منبع : درج
منبع : درج
